n tweeduizendnegentien herontdekte ik het kinderboek en ik was nog niet begonnen of het debuut van @jonnekramer werd uitgebracht bij @uitgeverijbillybones. Die ik ook had ontdekt. Niet herontdekt. Want ik kende ze toen nog niet. En daarbij bestaan ze nog niet zolang. Dus erg raar is dat niet. Ik had het trouwens over Billy Bones en niet over Jonne. Maar ik snap de verwarring. Als je die al zou hebben. Waar wilde ik heen met m’n verhaal? Ohja! Elk jaar dat ik weer lees brengt Jonne een nieuw boek uit. Allereerst ‘Het Raadsel van de Zee’, het jaar daarop ‘Dop’ en dit jaar worden we verwarmt met ‘Waya en de Wolf’. Ik zeg dit dus allemaal maar er is wel wat gelogen. Het Raadsel van de Zee las ik namelijk in 2020. Maar nou heb ik een soort van leuke opening.
Origineel zal het niet zijn om over de cover te beginnen. Want net als zovele vind ik ook deze weer te gek. Interessanter zou het zijn om te kijken welke van de drie ik het mooist vind. Ik weet niet of het interessant voor jou is hoor… ik vind het gewoon zelf tof om dat uit te zoeken. Alle drie dezelfde stijl. Dat is duidelijk. Ik houd van het rooie en groene van Dop en de compositie van Raadsel… Deze nieuwe cover is ijziger maar heeft toch ook weer iets warms. Ik weet het niet. Allemaal mooi. Maar ik denk toch Dop. Stiekem. Duisterder. Blijkbaar wist ik het toch wel. Nu kan ik wel door blijven wouwelen maar er moet ook gelezen worden. Als het ook maar een beetje is zoals de andere ga ik een fijne tijd tegemoet. Een korte. Dat wel. Ondanks dat het de dikste van de drie is zal ik wel weer niet kunnen stoppen met lezen. Ik ga nu toch echt lezen. Tot zo.

Waya is een jongen met een wolf. Vandaar de titel. De wolf heet Tikaani. Waya leeft ook nog met zijn pap en mam. Wel leven ze op een plek waar alleen zij wonen. De buren zijn zeg maar een behoorlijk eind daarvandaan. En er ligt altijd sneeuw. Maar echt altijd. Waya kent niets anders dan dat. Waya is ook nieuwsgierig en dat vindt zijn pap wat je noemt a relaxed. Want wat is er met zijn eigen pap? Waya’s opa dus. Het lijkt Waya dus een goed idee om dat eens uit te gaan zoeken. Gewoon de berg aflopen en wat mensen vragen. Makkie. Ja toch?

Meteen herken ik Jonne. Aan de taal dan hè. Ik vind dat ze heel warm schrijft. Met van die zinnen waarbij ik me comfortabel ga voelen. Dat ik een dekentje wil pakken en een beker warme chocolademelk. Op die manier warm. Misschien helpt het feit dat we in de sneeuw zijn ook wel. Dan is een dekentje geen overbodige luxe. En nagenoeg vanaf het begin weet ik dat dit verhaal alles in zich heeft om me te laten janken. Door hoe het op papier staat maar vooral het onderwerp. Daar gaan we weer. Iets met vaders en hun zonen en gevoelens die worden onderdrukt om deze vervolgens op andere te projecteren. Dit gaat weer lekker dichtbij komen. Daar loop ik natuurlijk niet voor weg. Ik heb er zelfs zin in! Het is alweer een tijdje geleden. Het duurt dan ook niet lang dat er brokken in m’n keel komen te zitten. Ik vind het goed. Echt goed.

Naast het emotionele gebeuren, dat ik waarschijnlijk zo goed vind omdat het voor mij zo herkenbaar is, is er ook de nodige actie. Daar vertel ik verder niks over. Dat moet je zelf maar gaan lezen. Want spoilers… Ik zeg alleen dat er dus ook actie in zit. En jaaaa hoor… Ik ga blèren. Ik weet het zeker. Het gaat bijna komen. Wat ik ook zeker weet is dat er iets ergs gaat gebeuren met Tikaani. In dit soort boeken is dat altijd zo. En daar moet ik dan ook vast om huilen. Want ik voel hun vriendschap. Dit was geen spoiler maar een verwachting. Ik ga dus niet zitten te zeggen of dat ook echt gebeurd. Ik heb trouwens zo vaak voorspellingen. Die komen bijna nooit uit. Maar goed. Ik ben behoorlijk aan het genieten dus.

En dan met nog ruim 100 pagina’s te gaan, heel ruim hoor, iets van 150 of zo, veranderd er iets in het verhaal. Of nou ja… Ja. Voor mij wel. Ik zag het niet aankomen. Zelf houd ik daar dus niet zo van. Van wat er gebeurd. Niet dat ik iets niet aan zie komen. Dat is over het algemeen heel tof. Maar bij dit verhaal vind ik het afbreuk doen aan de emotie die er, in ieder geval voor mij, keihard aan vastkleeft. Ik heb gewoon een heel ander beeld bij dit verhaal. Ik zit er heel anders in of zo. Nu wordt het dus super moeilijk om spoiler vrij te kunnen zeggen wat mijn probleem is. Laat ik zeggen dat het van iets waarvan ik denk dat het echt kan gebeuren naar de fantasy hoek, althans… dat denk ik tenminste, wordt getrokken. Op zich niet erg. Het is nou eenmaal zo. Maar ik merk gewoon dat mijn vibe echt helemaal anders is dan wat er nu staat te gebeuren. Ik word er een beetje door overvallen. En dan ga ik speculeren en zo. De sukkel. Ik heb immer geen idee wat er nog gaat gebeuren. Maar als ik verder lees dus wel. En dat doe ik. En het blijft zo. Helemaal niks mis mee natuurlijk. Maar ik had zo graag een ander einde gelezen. Of is dat echt heel erg om te zeggen? Ik weet het niet. Het voelt meer als smaak. Misschien als ik het op een ander moment had gelezen dat het weer anders viel. Of als ik de specifieke emotionele bagage niet zou hebben. Of zo?

Sowieso stuur ik dit boek door naar m’n schoonmoeder. We hebben al een tijdje niet iets met onze mini-leesclub gedaan maar ik weet zeker dat ze hier heel goed op gaat. Ook omdat ze de andere ook heel tof vond. Dus dat is een niet zo heel moeilijke inschatting dat ik hoefde te maken. Misschien klonk ik net wat zuur maar zo bedoel ik het echt niet. Ik heb genoten en ik weet dat er een hele hoop mensen zijn die het einde wel helemaal te gek gaan vinden! Of moet ik me daar niet zo op focussen? Ik had me gewoon op iets ingesteld. Op een emotionele climax. Die zal er voor een ander sowieso zijn maar ik had al iets in m’n hoofd zitten? Of zo? Ik weet het niet joh. Wat ik wel weet is dat ik nogmaals zeg dat ik het echt heel tof vond. Jonne zet wederom weer een hele fijne sfeer neer waar ik heel goed op ga. Ik heb zin in 2022! Of zou ze die overslaan?