Ooit dacht ik “Ik heb nog nooit iets van Tonke Dragt gelezen. SCHANDE!” en toen stond ook deze ineens in de kast. En deze staat er al lang. Na De Zevensprong had ik blijkbaar even voldoende Tonke. Maar het is confronterend. En een beetje zielig. Er komen nieuwe boeken bij en die worden wél gelezen. Deze staat daar maar zielig. Nu is het moment daar. Ik ga lezen. (Op dit moment wist ik nog niet dat het boek nóg eens stof zou gaan vangen) Tot zo!

Edu gaat naar Venus! Waarom zal ik je niet zeggen. Een beetje dan… Hij gaat op ontdekkingsreis. Nu weten we dat daar niet echt iets is maar toen dit boek geschreven werd was dat anders. Maar waarom wil Edu zo graag terug? Is het daar zo gevaarlijk als dat ze zeggen of valt het allemaal wel mee?

Dit is voor mij een stuk leesbaarder dan De zevensprong. Dit is dan ook in ’69 verschenen en in die twee jaar is de taal blijkbaar flink veranderd ;) En ik vraag me eigenlijk ook meteen af of je er nu nog mee wegkomt als je zo een verhaal schrijft over een planeet die we al behoorlijk goed kennen. Goed genoeg om te weten dat leven daar absoluut niet mogelijk is. Ben jij dus zo iemand die enorm veel waarde hecht aan het feit dat alles op wat er hierin gebeurd op Venus simpelweg niet mogelijk is? Pak dan een pen en kras elke Venus die je ziet staan door. Schrijf er vervolgens planeet X boven en je kan weer heerlijk verder lezen. Niks aan het handje. Je hebt niks meer om te zeuren.  

Na bijna het eerste deel uit te hebben merk ik dat ik niet zo’n zin meer hierin heb. Ik ga iets proberen. Na deel 1 lees ik een ander boek en dan begin ik daarna meteen weer aan deel 2. Ja. Dat doe ik. 

Hmm... deel 2 is maar kort. Doe ik die er nog ff bij. Je verwacht nu dat ik dan toch ook maar deel 3 lees en dan door naar 4 om het uit te lezen. Maar nee. Ik sla het dicht en leg het even weg. Eerst een ander boek. Eentje. En dan ga ik verder. Echt. 

Maar zo liep het niet. Na die ene kwam een ander en na die ander kwam een volgende. Zo kwam het dat Torenhoog begon te verstoffen. Net zoals het eerst deed op de ‘te lezen’ plank. Ik voel me schuldig denk ik steeds als ik het boek zie staan. En op de een of andere manier heb ik het gevoel dat dit boek mijn gedachte kan lezen. 

Na een een stuk of tien boeken begin ik toch maar weer. En dan denk ik ook ineens aan het feit dat Edu een volwassene is. Dat kom ik niet zo vaak tegen in een kinderboek. Wacht. Ik kijk even in de boekenkast. Volgens mij heb ik er namelijk geen 1 staan met een volwassene in de hoofdrol... *zoekt* Pinkeltje komt in de buurt van een volwassene. Die heeft helemaal een baard en alles. En anders het andere boek van Tonke. Dat is het. 

Ik heb nu twee boeken van Tonke gelezen. Dat is toch wel genoeg om te zeggen dat ik geen fan ga zijn? En nu niet komen met dingen als “ja maar als je  De Brief voor de Koning hebt gelezen piep je wel anders!”.  En toen was deze ineens maar €3,50… Oke… die staat in de kast. Maar wanneer ik ga lezen zie je vanzelf hier. Maar snel zal dat niet zijn.