Het is toch allemaal weer wat hè? Wat dat dan is moet je zelf maar invullen. Dan denk je erbij dat ik daar ook aan denk en zijn we helemaal in sync. Een soort van. Wat ook een soort van is is deze soort van recensie. Het lag gewoon ineens in de bus. Zonder aankondiging. Niks. @uitgeverijlemniscaat heeft er nogal een handje van om zo af en toe zomaar dingen op te sturen. En nu lijkt het alsof ik daar boos om ben. Welnee! Dat vind ik helemaal te gek en een beetje vlijend. Maar ook ingewikkeld. Vooral als er iets in de bus ligt dat ik nooit zelf zou aanschaffen. En tegelijkertijd is dat juist weer heel tof. Maar niet alles zal ik lezen Maar dat maken dan weer great gifts. Maar Tiffany Dop voeg ik wel toe aan mijn leesplank leeg lezen queeste. Misschien heeft het te maken met de dikt? Waarschijnlijk. Het is geschreven door Tjibbe Veldkamp en het toeval treft dat wij, Melis en ik, op vakantie waren op Vlieland. En op die vakantie hadden wij een huisdier. Bijna de hele week hadden wij Tjibbe de Sprinkhaan in de tent. En tot op de dag van vandaag herinneren wij Tjibbe. Hoe hij lekker door de tent banjerde of juist rustig een plekje zocht op het tentzeil. Nog steeds komt zijn naam weleens voorbij en denken wij terug aan die vakantie. Dus misschien is dat ook wel een kleine reden om dit boek te gaan lezen. Dat is precies wat ik nu ga doen. Tot zo.

Tiffany Dop heeft haar mouwen altijd opgestroopt. Niet echt hoor. Denk ik… Ik bedoel dat ze altijd klaar staat om je een tik op je kanis te geven. Moet je het wel verdienen. Want eigenlijk is ze best lief. Maar Tiffany wil een baby. Op zich niet erg natuurlijk maar als je dertien bent is het wellicht wat vroeg. Hoe krijgt ze het toch voor elkaar om zo’n ding te baren? En waarom wilt ze dat eigenlijk?

Ik zei al dat ik het niet snel zelf zou oppakken. Vooral doordat het zich een beetje richting de ya gaat begeven maar het nog net niet is. Wel een goeie opstap denk ik. Maar ja… Ik lees dit soort dingen zo weinig dat je die woorden weer kunt vergeten. Want wat weet ik daar nou van. Het is in ieder geval voor 12+ ofzo. Op pagina vier lees ik dat dit boek al uit 2009 is en dat dit een uitgave is waar het verhaal van is herzien. Toch heb ik hier nooit van gehoord. Niet heel gek. In 2009 was ik niet echt bepaald een 12-jarige. Maar nu is het tijd om er echt aan te beginnen. Gewoon ff een hoofdstukje voordat ik ga slapen. Dat wil ik nog weleens doen. Als ik een boek uit heb voordat ik ga slapen alleen het eerste hoofdstuk van een volgende lezen. Dus op bladzijde tien was ik alweer klaar. Wat ik dacht na die paar bladzijdes?

Ik vond het meteen disturbing. Wat ga ik nou weer lezen?! Meisje wat doe je?! Maar meneer wat doe jij?! Je hoort iets anders te zeggen! Waar gaat dit heen?! Dit loopt nu al helemaal de soep in! Mijn grootste vraag is: Waarom heeft nooit iemand het met je over seks gehad?! Dus ik klap het boek dicht en ga slapen met een vreemd gevoel. Het is in ieder geval iets dat ik uit mezelf nooit zou pakken. Lemnies bedankt! :)

De dag breekt aan en om eerlijk te zijn kan ik niet wachten om te beginnen met lezen. Snel een bakkie pleur zetten, wat granen in een kom douwen, wat melk erbij kwakken en lezen. Al snel moet ik m’n excuses aanbieden. Want ik maak een reeks geluiden die ongeveer klinken als ‘Oooooooohja. Ik snap het al. Excuus.’ Ik bied hier mijn excuses aan aan Tiffany. Het is niet zo heel raar dat je zo wordt als je in een, zacht gezegd, disfunctioneel gezin opgroeit.
Het is geen dik boek. Dus om nou te zeggen dat het stoer is dat ik het in 1 ruk uitlees… Niet bepaald. Daarentegen had het natuurlijk wel anders kunnen lopen. Misschien dacht ik na 20 pagina’s wel iets van ‘Wat is dit vreselijk geschreven!’ En was ik vervolgens al ploeterend en scheldend door het boek moeten gaan. Maar dat gebeurde dus niet. Ik was eigenlijk wel heel benieuwd waar het heen ging. Tiffany werd ook een soort vriendin van me die ik wilde helpen. Alhoewel… ik ben nu zo oud dat dat misschien heel raar is. Laat ik het dan zo zeggen dat ik Tiffany als pleegdochter zou willen. Ik heb met haar te doen en op een bepaalde manier voel ik een connectie. Ik herken haar gevoel. Een soort van.
En die boodschap vind ik een mooie. Niet dat ik nou zo graag een baby wil, maar dat je denkt dat je beter wordt van externe factoren. Misschien klinkt het wat wazig… Misschien was dit een minispoiler maar wat ik in ieder geval wil zeggen is dat als je iemand anders wilt zijn, of dat je niet tevreden bent met jezelf, je het toch in jezelf moet zoeken. Maar ja, de externe factoren zijn ook de reden dat je bent geworden wie je niet wil zijn. En als je dan “je” vervangt voor “ik” is het weer helemaal rond. Complex is het. Snap je?