Weet je nog? Die @lisathompsonwrites queeste. Een mooie tijd was dat. Achter elkaar boeken lezen die stuk voor stuk te gek waren. En vlak daarna kwam dit boek uit van haar. Of eerder boekje. Dat bedoel ik niet denigrerend maar als in het formaat. Het is namelijk dun en is speciaal voor kinderen met dyslectie. Met grote letters en veel witruimte dus. Maar dat neemt niet weg dat ik het niet wil lezen! Owen en de Soldaat is bijvoorbeeld ook zo een boek en House of Clouds ook. Dus ook deze lees ik. Het toffe en voor mij speciale hieraan is dat ik dit opgestuurd kreeg. Het werd opgestuurd door Lisa zelf en is ook gesigneerd. En er zat een heel lief kaartje bij. En toen ik het las werd ik een beetje emo. Ze bedankte me “for the incredible support”. Dat vind ik lief. Maar zoals je nu langzamerhand wel weet is de dank voor support geheel wederzijds. Nog steeds denk ik vaak aan dat ene boek. Dat boek wat iets in me veranderde. Het boek wat me woorden gaf. Maar goed. Teveel daarover. Nu moet het echt over dit boek gaan. En daarbij weet je dat allemaal al wel een beetje. Ik ga lezen. Tot zo.

Anna krijgt een nieuw iemand in de klas. En zij wordt uitgekozen om haar nieuwe vriendin te zijn. Maar deze vriendin is dus niet echt op school. Ze is ziek en thuis. Een robot zorgt ervoor dat zij toch contact hebben. Maar ja… bij een nieuw iemand wil je wel even van goeie huize komen. Dus maakt Anna haar leven net iets interessanter dan dat het is. Indruk maak je immer door te liegen…

Dit soort boeken lees ik dus niet vaak. In principe nooit. Het is niet voor mij. Maar als Lisa het schrijft wil ik het lezen. En ook dit verhaal raakt me. Niet zoals ander werk van haar hoor, maar het komt absoluut over. En dat is wat zij zo waanzinnig goed kan. Vanaf het eerste boek zeg ik al dat ze zo weinig woorden nodig heeft om een gevoel echt voelbaar voor mij te maken. Weinig woorden om een karakter neer te zetten en diepte te geven. En daardoor werkt haar schrijfstijl ook zo goed voor me ook in zo een kort boek. Elk woord heeft een functie. Het is simpel geschreven en tegelijk sophisticated.

Ik lees het in een hele korte tijd uit. Dat kan ook niet anders. Maar stel je eens voor dat je jong bent. Dat je bezig bent met het leren van Engels. Ga dit dan gewoon lezen. En iedereen herkent vast wel de onderwerpen die hierin worden besproken. Ik in ieder geval wel… Dat je het idee hebt dat je niet volstaat. Dat je denkt dat je je leven grootser moet laten lijken dan dat het in werkelijkheid is. Maar waarom is de werkelijkheid niet genoeg? Wees vooral jezelf. Dat wens ik Anna ook toe. Wees gewoon jezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk…

Dan nadert het einde en ik weet niet wat het is maar wederom staan de traantjes in m’n ogen. Dat vind ik vreemd. Maar ook niet vreemd. Dat is wat Lisa met me kan doen. Hoe simpel het ook moge zijn. Ik verwacht trouwens niet dat dit vertaald gaat worden. Het is een behoorlijk specifiek onderwerp. Dat met die robot. Maar aan de andere kant… het is maar net wat je kiest als de hoofdlijn. En ik koos voor het gevoel.