Oke. Ik heb nog een hele stapel boeken liggen waarvan nog geen soort van recensie is geschreven. Nou en. Dit is het eerste boek van het jaar dat ik lees en ik wilde graag in stijl openen. Maar je moet niet denken dat het vanaf nu altijd gelijk loopt hoor. Want dat zal niet zo zijn. Alhoewel… Nee. Ik ga de berg wegwerken! Terwijl schrijven op het moment niet echt lukt. Überhaupt lukt het leven op het moment niet zo. Ik blijf net iets te lang in de dip hangen. Hierdoor zie je de slaap onder m’n ogen, ontvlamt m’n lontje iets sneller en heeft mijn knop wat ik indruk voor wat creativiteit zich verstopt. Dus wat kan ik dan beter doen dan met het nieuwste boek van @lisathompsonwrites beginnen. Wat ik van haar vind weet je al. En als je nieuw bent hier… I <3 LISA. Ik weet dat dit verhaal over een jongen gaat met een vader met een bipolaire stoornis. Gezellig. En toch heb ik er zin in. Het zal ook vast weer hartverwarmend zijn. En intens. En lief. En fijn. Ik ga lezen. Tot zo.

Todd heeft een vader. Hij is alleen net even iets anders dan andere vaders en dat is ingewikkeld. Helemaal als Todd en zijn zusje Laurie midden in de nacht ineens op vakantie gaan. Gewoon HOP! Ze gaan naar Paradise Hotel. Het ligt aan zee. Helemaal leuk! Als je pa een goeie dag heeft dan… Het loopt toch iets anders dan gehoopt. En dan is er ook nog een rare man in het hotel en een vreemde mysterieuze kamer en…

Ik wilde op 1 januari beginnen. Dat lukte niet. Heel stiekem pakte ik het op 31 december. Te benieuwd. Maar na hoofdstuk 1 gelezen te hebben legde ik het weer weg. Als ik de buzz had willen killen had ik prima door kunnen lezen trouwens. Maar op een oudejaarsavond is het beter van niet. Wat ik heb meegenomen uit dat ene hoofdstuk is dat ik weet dat het een echte Lisa is. Niet alleen haar schrijfstijl maar ook het onderwerp. Ze zet gelijk de toon. En precies dat wat ik altijd zo goed vind aan haar schrijven is dat de hoofdpersoon, Todd, meteen iemand is. Met al zijn emotionele gelaagdheid. Ik krijg meteen een beeld wie hij is. Lief en empatisch maar ook boos en gefrustreerd. En hij heeft daar alle reden toe.

Elke keer weer. Elke keer vind ik wel weer iets in haar boeken dat ik herken of waar ik aan terug moet denken. “They’re just stones from the garden!” Todd vertrapt hier zomaar het sentiment van zijn zusje. Niet zomaar natuurlijk. Tuurlijk niet. Niets gebeurd zomaar. Op een ander moment was Todd juist heel lief geweest voor haar geweest en had hij anders gereageerd. Of met een andere vader. Maar dan was Todd Todd niet geweest. Ach tja. Het leven is soms ingewikkeld. En die van Todd dus net even extra door zijn vader. Ik vertelde net al dat hij een bipolaire stoornis heeft en als er iets is waarover ik nog nooit heb gelezen in een kinderboek dan is het dat. Ik kan nog wel het een en ander bedenken maar je snapt het idee. Dat ik dit onderwerp nooit tegenkom dus. Ik denk ik leg het nog ff uit. En dat komt in de eerste hoofdstukken heel goed op me over. Maar Lisa is Lisa niet als er geen mysterie in het verhaal zou zitten. En ik kom er mooi mee weg om niet in te gaan op hetgeen waarmee ik zojuist deze alinea opende. 

En dan komt nu een stukje kritiek. Om daar vervolgens straks weer op terug te komen. Want ik vind iets jammer. Ik wil meer interactie tussen Todd en zijn pa. Ik wil heen en weer geslingerd worden in m’n emoties. Dat gebeurde in de eerste hoofdstukken wel maar later gaat die storm liggen. En eigenlijk is dat ook wel even prima. Het mysterie heeft iets klassieks en als ik het uit heb krijg ik het niet gelijk helemaal duidelijk. Wat is de relatie tussen het mysterie en Todd zijn situatie? Ik ben nog niet overtuigd of zo. Waarom heeft Lisa gekozen voor de vorm die ze heeft gekozen? Duidelijke weer dit… Spoilers blijft een lastig ding. Het kan trouwens ook zomaar zijn dat mijn eigen emoties net even te ver van me af staan op het moment…

Omdat dit het eerste boek van het jaar is wil ik hier de eerste soort van recensie over schrijven. Ik merk dat ik snap waarom ik dat eigenlijk nooit doe. Verhalen hebben iets meer tijd nodig om te landen. En terwijl ik dit schrijf gebeurd er iets. Ik snap het ineens. Ik begrijp de metafoor. Geloof ik. Maar dat moet ik Lisa ooit meer eens vragen in een soort van gesprekkie van ‘een soort van recensie de podcast’. Plieeeeeeeeees laat dit ooit gebeuren. En als het kwartje valt krijgt het toch nog die extra laag. Toch nog een half maantje erbij.

Dit heeft me niet de knal gegeven die ‘De Nachtlantaarn’ of ‘De Dag dat ik verdween’ hebben gegeven. En dat hoeft ook niet. Het zou wel tof geweest zijn overigens… Maar hoe vaak kom je nou dat soort boeken tegen. Ik hoop er dit jaar wel echt eentje te treffen. En anders ga ik ergens dit jaar deze nog eens lezen en misschien knalt het er dan wel in. Want om eerlijk te zijn is het voor een verhaal iets moeilijker om mij emotioneel hard te raken in een toestand van een dip. Zoiets zij ik net ook al geloof ik. Misschien weet ik daardoor wel een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje hoe de pa van Todd zich voelt. Heel klein beetje. Piepklein. Maar echt zo klein dat je het bijna niet ziet. Zo klein dat ik me eigenlijk een beetje aanstel. Maar in die hoek ga ik niet zitten. Iedereen heeft zo zijn gevoel en hoe groot of klein het ook is, je moet het niet bagatelliseren voor jezelf.