Weer zo eentje die al te lang op de te lezen plank staat. Maar het gaat lekker met die queeste! Gewoon ff die dingen pakken die ik meestal oversla. En op een gegeven moment is de plank leeg. En dan? Daar denk ik nog even niet over na. Eerst maar deze. Dit kwam met een bestelling mee uit Engeland. De titel sprak me wel aan. Ik houd wel een een sci-fi op z’n tijd. En die tijd is nu. Dus ik ga lezen. Tot zo.

Tammy is is van de aardbodem verdwenen Dat is niet best. Ze is namelijk nog maar 12 en heeft nog een rijke toekomst voor zich liggen. Ze heeft ook een tweelingbroer en die weet honderd procent zeker dat ze niet dood is. Dus hij gaat haar zoeken. Zoals te verwachten. Hij komt achter bepaalde dingen die hij beter niet kan zegen. En hij maakt wel hele bijzondere vrienden…

Ik weet niet precies waarom ik er steeds niet in begon maar ik vind het helemaal leuk joh! Ben ik aan het lezen is het zo ineens een uur verder. En hup! Nog een! Het leest behoorlijk goed dus. De inhoud is dan ook van zeer degelijk niveau. Ik blijf geboeid en alles enzo! Dat is toch leuk. Er gebeurd van alles en nog en er gebeuren dingen die ik niet verwacht. Maar er gebeuren ook dingen die ik wel verwacht. Her en der wat voorspelbaarheid. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik vind het gewoon tof. Zo af en toe krijg ik ook wat te lezen uit een ander perspectief. Heel erg doorgevoerd is het niet hoor. Het is niet het concept. Dat denk ik althans. Zo komt het op me over. Maar het leidt me ook niet af. Ik vind het wel tof. Gewoon ff vanuit andere ogen.

Altijd leuk als de mensheid wordt gezien als dom, onbelangrijk, leugenachtig en slecht. Want zo worden we hierin afgeschilderd. Behoorlijk accuraat. Maar uiteraard vind ik ook een tegenhanger. En een boodschap en al dat soort dingen meer. Ook dit ligt er niet dik bovenop. Of juist wel. In dat laatste geval klopt het dus blijkbaar. Staat het voor mij en verhouding. En naarmate ik het einde nader komt er weer iets zodat ik weer even lekker kan reflecteren. Kon eigenlijk sowieso al. Op de mensheid. Maar het kan natuurlijk ook persoonlijker. Ik lees namelijk het volgende… Misschien moet ik wel ff zeggen dat het ergens een soort van spoiler in zich heeft. Maar ook weer niet echt. Je zou er wat uit kunnen halen maar ik beoordeel dat als ‘te verwachte’ Snap je? Zo van “Jaaaaaa dat had je zelf ook wel kunnen bedenken dat het daar heen zou gaan”. Want hoofdstuk 1 geeft namelijk al weg wat er gaat gebeuren. Maar goed. Dit lees ik dus…

“We are scared of feelings. And so we don’t. We have replaced them with facts. Facts can not hurt. They are not funny, or lovable… they just are.”

Het is maar goed dat ik blijf lezen. Het laat me niet vergeten. Het laat me niet vergeten waar ik vandaan kom en waar ik op moet blijven letten. Het doet me denken aan mijn “oude” zelf. Of eigenlijk een versie van mij die dit heel goed kan. Want ik merk dat het er nog kan zijn. Je gevoel uitschakelen. En dan even over die feiten… Ik kon altijd over gebeurtenissen praten, uiteraard emotionele beladen, zonder daar iets bij te voelen. Soms kreeg ik dan de vraag of ik daar niet bij voelde. Nope. Want zo is het nou eenmaal gebeurd. Dat zijn de feiten. Gevoelens zijn nergens voor nodig. Want tja… later kwam ik erachter dat als je die gevoelens toelaat dat je dan pijn voelt. En dat is me een partij a-relax. Lang verhaal kort: Ik moet dit soort dingen blijven lezen. Het is een reminder. Op bepaalde momenten kan ik weer in dat patroon vallen. Blijven oefenen Blijven opletten. Gevoelens horen er nou eenmaal bij. Of ze nou pijn doen of niet Gewoon er laten zijn.

En dan ben ik blijkbaar enthousiast en dan zijn er maar 3,5 maan te vinden. Dat komt door het einde. Ineens is het inpakken en wegwezen. Ineens is het klaar. Na alles wat er gebeurd is. Hop Bam. Tja. Dat vind ik altijd zo jammerlijk. Dus dat straf ik kei en keihard af. Dat zal ze leren! Ha!