Tijdens het soort van opruimen kwam ik deze in de kast tegen. Al een hele tijd terug trouwens. Toen dacht ik van “die heb ik nog nooit gelezen maar wel gezien!” Dat komt doordat ik de film heb gezien. Vandaar. Maar dus nog nooit gelezen. Hoe deze in de kast komt geen idee maar ik verplaatste het, na wat stofblazen, naar mijn te lezen plank. En daar ging het zitten te wachten tot het lot hem trof. En dat moment komt er bijna aan. Want elke keer blijft mijn blik even hanen bij het uitzoeken van een nieuw boek maar elke keer schiet mijn blik toch weer naar een ander. Tot dit moment. Ik ga lezen. Tot zo.

De aarde gaat eraan. Want er moet een galactische snelweg aangelegd worden waar de aardbewoners geen bezwaar op hebben gemaakt. Eigen schuld. Arthur Dent is een gewone man. Hij weet niks van de aarde die vernietigd gaat worden totdat zijn vriend, Ford Perfect, hem dat verteld. Blijk dus niet te zijn wie hij zei dat hij was. Geeft niks. Arthur komt in een bizar, maar dan bedoel ik ook echt BIZARRRRR ruimteavontuur.

Maar serieus. Het is echt bizar. Vanaf het begin tot waarschijnlijk het eind. Ik ken de film dus ik weet nog wel een beetje, alhoewel het wel lang geleden is, hoe het verhaal gaat. En ik merk al snel dat dit een beetje vreemd gaat zijn maar wel lekker. Dat ik waarschijnlijk niet weet wat ik er precies mee ga moeten en dat het vast veeleer filosofischer is dan dat ik er oooooit uit ga halen. Ik merk al snel dat deze classic uit 1979 inspiratie is geweest. Inspiratie voor in ieder geval 1 kinderboek. Eentje die ik heb gelezen. Eentje die ook bizar is. Hilarisch. Hysterisch. En ook een ruimtegids maakt. Ik heb het over ‘De Ruimteatlas van Jesse Kreek’. Die serie vind ik dus helemaal te gek en ik vind het te gek om de link met deze te leggen Dat dit soort verhalen nog steeds invloed hebben. En dat je zoiets ook voor kinderen kunt schrijven. Hilarisch. 

Maar tijdens het lezen kunnen mijn gedachte zo af en toe afdwalen naar andere werelden. Vaak naar m’n eigen wereld. De realiteit. Soms ook ook niet. Ik lees daadwerkelijk de woorden die staan geschreven maar ik neem ze niet op. Dat is vaak niet zo erg want als ik het weer oppak is er altijd nog context. Dit is nooit meer dan een halve pagina ofzo. Maar met de Hitchhicker’s Guide wordt dat wel wat lastig voor me. Even een voorbeeldje. Ik lees iets over paniek en alles enzo en dan dwaal ik af. Vervolgens zit ik in het hoofd van een walvis. Ik lees de gedachte van een walvis. Geen idee hoe dit nou weer heeft kunnen gebeuren. Even een stukje terug dus.

Ja. Het is bizar tot aan het eind.  Ik heb er wel lol mee gehad en ik snap de appeal heel goed. Je kunt er zoveel uithalen en theorieën bij verzinnen en uren met je mede nerd vrienden hier eindeloos over lallen. Volgens mij snap ik waarom het een klassieker is. Het heeft me niet omver geblazen maar als ik dan toch iets voor “volwassenen” moet lezen doe mij dan maar zoiets. Oha, ik heb de film gelijk maar gekeken toen ik het uit had. Die is dus echt super slecht. En ik zeg ‘is’ en niet ‘vind’. Zo slecht.