De keiharde marketingmachine die @de.sebastiaan heet is weer keihard aan het werk. Want ‘Dit is een boek dat ik wel geschreven zou willen hebben.’ Zei @sannerooseboom tegen me. Je merkt het… Het is de week van Sanne hierzo. Maar ik dus meteen m’n vrinden van @dekinderboekwinkel mailen die het boek op mijn groeiende stapel legde. Blijkbaar heb ik de gewoonte gecreëerd om bij elk boek die in mn hoofd klopt meteen te mailen. Daardoor kreeg ik een dik pakket thuisgestuurd met van alles. En zo ook deze. Ik had Sanne belooft dit te lezen zodra het binnen zou komen. Want wat ik al zei: Om keiharde marketingredenen natuurlijk. Vrijdag komt ons liedje STOM uit op Spotify enzo. Wist je dat al? Wordt echt heel stom! Want je krijgt het niet meer uit je hoofd enzo. Super stom en vervelend. Bah. Of dit boek ook zo stom gaat zijn weet ik nog niet. Daarvoor moet ik het lezen. De verwachtingen zijn ENORM! Dit kan alleen maar tegenvallen. Dat heb ik dus nu al besloten. Super onhandig natuurlijk. Zo bevooroordeeld een boek in stormen. Geeft niks. Maar nu ga ik toch echt beginnen. Tijdens het lezen houd ik Sanne trouwens op de hoogte. Tot zo!

Er was eens The Man Jack. Die wilde even iemand vermoorden. Nou ja… een hele familie. Nobody Owens ontkomt hieraan en groeit op op een begraafplaats. En daar gebeuren bijzondere dingen. Maar the man Jack is nog steeds op zoek naar Bod (dat is Nobody’s naam geworden).

Blijkbaar is dit een zware classic. Zo grote classic dat dit nooit in het Nederlands verschenen is. Zo, dat klinkt cynisch. Maar zo bedoel ik het niet hoor. Er staat en Amerikaanse medaille ‘for the most distinguished contribution to American literature for children’ op de voorkant en alles enzo. Zo beroemd is dit boek. En dat schept nog meer verwachtingen en die worden in het eerste hoofdstuk ingewilligd. Dit valt absoluut in de categorie literatuur. Het voelt als een slim boek. Snap je? Maar goed. Het triggert in ieder geval mijn nieuwsgierigheid. En ik vraag me na de eerste twee bladzijde af waarom dit voor 10+ is. Gelukkig later niet meer zo erg. Je hebt de manen al gezien. Dit wordt geen ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’ recensie. Want met mijn soort van recensenten-oog heb ik wel zo mijn kritieken.

Dit boek valt in de categorie Coming of Age. Maar dan wel een hele bijzondere. Want niemand groeit zo op. Ik zou niet weten hoe ik ooit de echte verbinding met Bod moet vinden. Het hele boek door hoor ik die langzame vertelstem. Alsof iemand me een enorm lang raadsel voorlegt. Die ken ik nog van vroeger uit bepaalde sprookjes. Welke bedoel ik ook alweer… ohja! Zo een serie van Jim Henson. The Storyteller! Ik weet nog dat ik dat op de basisschool had gezien. Naar aanleiding daarvan moesten we iets kleien en ik maakte een man die werd gekookt in een pot hete olie. Trek je eigen conclusies daaruit. Terug naar waar ik mee bezig was.

Het begin was dus wel interessant. Maar worstelend sleep ik mezelf door hoofdstuk 3 maar ik laat me niet tegenhouden! En dan kom ik er wel in. Het leest wel lekker. Ik volg het opgroeien van een jongen. Maar ik vraag me echt de heeeeeeele tijd af wat er in aaaaaaal die tijd gebeurd wat niet beschreven staat. Ineens ben ik namelijk twee jaar verder. Gebeurd er echt heeeeeeeeeelemaal niets noemenswaardig in een van die dagen?! En dan heb ik nog een puntje…

Ik hou van hoofdstukken. Het geeft een kader. Als je met me samen zou leven dan hoor je de zin ‘Ik lees nog ff het hoofdstuk uit.’ Elke dag wel een keer. Dat kan ik met dit boek niet. Ruim 300 bladzijden. 9 hoofdstukken. Het is een flinke commitment wat ik maak met elk hoofdstuk. Er gaat meteen tijd in zitten. Ik kan niet zomaar zeggen ‘eerst ff het hoofdstuk uitlezen en dan zet ik ff een bakkie.’ Nee. Met pijn in het hart leg ik m’n boekenlegger ergens tussenin. Gewoon waar ik op dat moment ben. Een goed moment afwachten heeft toch geen zin en ik heb zin in koffie. M’n leven is soms zo zwaar. 

Gelukkig gaat het goed. Ik wen er wel aan. Aan die lange hoofdstukken. Ik ben volwassen genoeg gebleken. En dan ben ik bij hoofdstuk 7. Ik voel dat het hier eindelijk gaat gebeuren. En dat doet het ook. Het duurt wel ff hoor. Het zijn echt 80 pagina’s ofzo. DE TERROR! Ik bleek toch niet zo volwassen als dat ik dacht. Er worden een hoop woorden gebruikt maar niet echt veel gezegd. Maar dat zal dan wel literatuur zijn. En de redenen die worden gegeven aan dat wat er allemaal gebeurd is vind ik bij nader inzien een beetje lui. Maar dat zal dan ook wel bij literatuur horen. En als ik het uit heb weet ik nog niks. Geen spoilers. Ik weet het. Maar dat is echt moeilijk. Ik heb zoveel vragen. Gelukkig kon ik gelijk alles vragen aan Sanne. Maar die had ineens ook allemaal vragen. Misschien moet ze het nog maar eens lezen en mij goed uitleggen wat nou precies zo awesome is aan dit boek. Behalve dan Victoriaanse spoken.