Je hebt van die momenten dat je niets verwacht. Die heb ik behoorlijk vaak trouwens. Want waarom zou ik. Als ik de hele dag zou zitten te verwachten dan zou ik geen leven meer hebben. Maar helemaal niets verwachten is ook weer zo wat. Misschien is dromen beter. Als ik iets verwacht kan ik alleen maar teleurgesteld geraken. Als ik droom kan het alleen maar meevallen. En dat ben ik op dit moment heel erg aan het doen. Dromen. Vooral niet verwachten. Maar tegelijkertijd heb ik het in m’n hoofd allemaal al. En dat is niet zo handig. Want dan ben ik weer aan het verwachten Een soort van. Waar dit over gaat? Ach. Komt later. Hopelijk. Dan zijn de verwachting hopelijk uitgekomen. En dromen. Of ik ben teleurgesteld. Maar die teleurstelling valt natuurlijk in het niet bij opgroeien in de oorlog. Dus waar zeur ik over. Misschien lees ik daarom geen boeken over de oorlog? Want dit boek lag ineens in de brievenbus. Een boek over de tweede wereld oorlog. Ik heb serieus waar precies nul boeken over dat onderwerp. Het trekt me namelijk helemaal niet. Ik speelde vroeger Medal of Honor: Allied Assault en dichterbij dan dat kom ik denk ik niet. In het spoorwegmuseum hebben we natuurlijk ook wel objecten uit die tijd en enerzijds vind ik het interessant en anderzijds zijn het niet de objecten die mij trekken. Desalniettemin is het een belangrijk onderdeel uit ons recente verleden en is het nooit erg om er zo af en toe bij stil te staan. Ik heb het privilege dat ik nooit oorlog heb meegemaakt Daarom hoef ik er niet over na te denken. Maar de realiteit is dat er op dit moment oorlogen aan de gang zijn. Wat wil ik hier allemaal mee zeggen eigenlijk… Ik weet het niet zo goed. Sluit ik er mijn ogen voor door er geen boeken over te lezen? Ben ik een slecht mens als ik zeg dat oorlogsboeken mij niet trekken? Bepaal jij maar. Ik ga lezen. Tot zo.

Het is koud. Het is hongerig. Het is de hongerwinter van 1945. Hans woont in Amsterdam met zijn vader, moeder en zijn zusje. Hij wordt ineens naar Texel gestuurd om aan te sterken. En dat terwijl zijn zusje bijna de pijp uit gaat. Lekker dan. Maar goed. Je bent een kind en wat heb jij nou in te brengen. Hans moet dus zijn familie achter laten in de honger en zelf kan hij lekker gaan eten. Eenmaal op Texel aangekomen blijken daar de Duitsers ook te zitten. Alleen gaat het er daar net wat anders aan toe dan in Amsterdam…

Ik ben er op tijd bij. Het ligt nog niet in de winkel als ik er in begin. Dat is niet echt iets voor mij. Geloof ik Zo zit het in mijn hoofd. Het kan zijn dat ik poep praat. Spreek me er vooral op aan als dit het geval is. Nu moet ik wel echt even wat over het boek gaan vertellen anders haak je af. Tenzij je echt alleen maar gewauwel wilt. Dan kan ik nog wel even doorgaan. Doe ik maar niet. Als je dat wel wilt… spreek me er vooral op aan.

Naast dat het mijn eerste oorlogsboek is is het ook mijn eerste van de auteur. Zij heet Joyce Pool en want klaarblijkelijk opa Texel. Ze kent de omgeving goed lijkt me. Later zal ik erachter komen dat dat goed van pas komt. Maar eerst ben ik in Amsterdam. Ik ben blij dat ik geprivilegieerd ben als ik het lees. Een grote treurige bende zo op het einde van de oorlog. Ik weet dat het er bijna op zit, maar Hans en kornuiten hebben daar geen idee van. Natuurlijk mag ik eigenlijk niet iets flauw zeggen over de oorlog. Dat doe ik dan ook niet. Wel over dit verhaal. Dat mag toch best? Want ik krijg helemaal de kriebels van dat zusje van Hans. Ze is ook weer niet heel erg aanwezig hoor en ook is het heel zielig. Dat snap ik allemaal. Er wordt allen iets getriggert bij me. Ik moet denken aan van die zieke zielige meisjes uit van die films of series. Jammer genoeg kan ik me niet goed herinneren welke precies. Melis herinnert me aan De Bokkenrijders. En jawel hoor. Daar zit ook zo een meisje in. *zet limburgsaccent op* “UCHE UCHE Ik ben zo ziek. We moeten naar de bergen.” Altijd precies slecht geacteerd. Maar daar kan dit boek niks aan doen. Dat is puur en alleen mijn eigen herinnering. Excuus. Want ze is wel echt heel zielig.

Er zit van alles is dat ik nog niet wist. Bijvoorbeeld dat Hans naar Texel werd gestuurd om aan te sterken. Jocye heeft haar research gedaan en het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dus ik neem aan dat dit vroeger gebeurde. De spanning voel ik trouwens wel. Er hangt de hele tijd iets in de lucht. Dat kan ook zijn doordat het oorlog is en ik het idee heb dat er dan altijd, elk moment iets naars kan gaan gebeuren. Wat op zich ook wel zo is denk ik.
Hans komt bij zijn oom en tante te wonen maar ik vertrouw er niks van. Ergens zit een addertje onder het gras. De hele tijd denk ik dat het gaat gebeuren. Nu wordt er iemand verraden of dood geknald of wat dan ook. Dus op zich is dat wel iets goeds. Niet dat dat echt gebeurd natuurlijk. Dat is helemaal niet fijn. Maar voor het verhaal dan weer wel of zo. Want ik mis iets... En dat heeft toch wel echt met smaak te maken.

Ik hoopte namelijk op een avontuur. Een queeste. Dat Hans een significante rol zou krijgen in een soort van iets. Dat Hans een klein verschil maakt. Eigenlijk is dat ook wel zo. Ik bedoel alleen.. Tja… dan moet je het lezen. Dan kunnen we het erover hebben. Even zien of het een beetje kan uitleggen zonder spoilers. Volgens mij wel. Een soort van. Vrij van beïnvloeding kan ik niet garanderen. Dat gebeurde al op het moment dat je de eerste zin hoorde of las. Ik houd meer van persoonlijke misère. En dan bedoel ik inner journeys. Dat de hoofdpersoon echt iets moet doen om te veranderen. De wereld om zich heen of juist in zichzelf. Dealen met poep en zo. Dat ik mee kan leven met diegene. En dat zit er bij deze voor mij niet in. Mijn leesbuddy @jufannesophie had dat dan weer helemaal niet. Zij leefde helemaal met Hans mee. Zij is dan ook een liefhebben van WO2 verhalen. Misschien heeft het daar iets mee te maken. Natuurlijk heeft Hans persoonlijke misère maar dat heeft met iets te maken dat zo groot is. Daar kan je weinig aan doen of zo. Oorlog. Het is er nou eenmaal en daar moet je mee dealen. De dingen gebeuren gewoon. En volgens mij is dat wat ik me lastig vind voor te stellen. Het grootse ervan. Het is in de ik-persoon geschreven dus op zich zou het wel het effect gehad kunnen hebben. Tja… Ik heb me er trouwens wel mee vermaakt hoor. Het was absoluut geen straf. Maar het heeft me ook niet aangezet tot meer WO2 verhalen.

Waarschijnlijk zit deze soort van recensie propvol inconsistenties en hypocrisie Als je meer nuance wilt of je bent het er helemaal niet mee eens moeten we het er maar eens over hebben. PUBLIEKSPARTICIPATIE-IE-IE!