Deel 1 vond ik tof. ‘De Brief om Middernacht’ heetie. Die heb ik nog eens als winactie weggeven. Daar miste echt een stuk of 40 pagina’s. Geen idee of de winnaar van dat boek het een probleem vond. Ik was er tenminste vanaf. Maarrrrr toen deze dus uitkwam ging er gelijk een mail uit naar @dekinderboekwinkel zodat zij het naar mij konden sturen. Dan weet ik zeker dat de kwaliteit on point is. Fijne constructie is dat toch. Mailen en klaar. Geen gekkigheid met webshops enzo. Wat ik hoop is dat deze net zo sarcastisch en cynisch is als die eerste. Want dat vind ik fijn. En grappig. Enzo. Maar nu ga ik lezen. Ik heb namelijk niet echt meer iets zinnigs te vertellen in deze inleiding. De vraag is überhaupt of dit hele stuk zin gaat hebben. Ik heb ook eigenlijk geen zin meer. En in dese zin zit een spelfout. Nu ga ik echt lezen. Zin in. Tot zin. Uhm… zo. Tot zo bedoel ik.

Achter een deur ligt een magische wereld. Deze is alleen open om middernacht. Emily kan daar dus als 1 van de weinigen naar binnen en dat doet ze dan ook. Maar dan is er ineens een standbeeld die toch echt haar moet hebben. Vervolgens is er veel gedoe. Emily vreest voor haar leven enzo. Ze heeft niet echt een chille dag zeg maar. Lekker duidelijk weer dit.

Ik kan natuurlijk beginnen met het feit dat ik wéér iets lees met een magische wereld. Wanneer houdt dat eens een keer op. Er zijn ook andere genres! Op een gegeven moment komt de magie toch helemaal m’n strot uit zou je denken?! En eerlijk is eerlijk… Wéér lees ik in deze dingen wat ik al een soort van eerder las in andere boeken. En wéér ben ik lekker inconsequent. Want de ene keer vind ik dat heel stom en de andere keer trek ik het heel goed en maakt het me het helemaal niks uit. Volgens mij heeft het vooral met de hype te maken rondom een titel. Als iets helemaal de bom moet zijn dan lees ik het anders. Kritischer. De sukkel. En nu lees ik dus van alles en denk ik “lekker hoor.” Toch gek. Of niet natuurlijk. Want ik doe gewoon waar ik zin in heb. Mag ik gewoon doen. En daarbij is dit niet echt gehyped. Toch? Ik heb ook nergens echt bewust iets gelezen van “Harry Potter is dood! Lees Schreeuw om Middernacht!” Of iets als “Laat Nevermoor links liggen. Dat verbleekt bij deze soon to be trilogie!”. 

Ergens vaag zit deel 1 nog in m’n hoofd en als ik begin met lezen heb ik de hele tijd van die ‘ohja…’ momentjes. Ik heb geen idee of je dit deel kunt lezen als je 1 nou wel of niet hebt gelezen. Tenminste… kan wel natuurlijk. Mits je kunt lezen. En dat kan ik. Dus technisch gezien had ik het gekund. Maar V

volgens mij is de wereld net iets te ingewikkeld om te snappen waar ze zijn en wat de bedoeling precies is maar aan de andere kant boeit dat ook helemaal geen kont. Ik moest zelf ook heeeeel erg diep nadenken over van alles en nog wat. Maar weet je… Gewoon tof dit. Gewoon een beetje genieten. Beetje lekker lezen. Al moet ik zeggen dat ik er wel even in moest komen… Emily is gewoon tof. Verfrissend. Snappy. Sassy.

Ik las ergens dat er nog een derde deel komt. Ook dat dit de laatste gaat zijn. Wat dit een trilogie gaat maken. Maar die touwtjes had je waarschijnlijk al zelf aan elkaar geknoopt. Want de een soort van recensie lezer is van een bepaald intellect niveau. Een niveau waar je spreekwoordelijk u tegen zegt. Of letterlijk. Als dat beleeft is. Ik dwaal af. Als ik dat al niet had gedaan. Doei.