Het afgelopen jaar heb ik meer aan tips gedaan dan oooooooit tevoren. En deze komt van een trouwe luisteraar van de beste soort van podcast ooit. Je kan dan zelf wel de touwtjes aan mekaar knopen welke dat dan is. Ik had in ieder geval nog nooit van deze titel gehoord en het blijkt een serie te zijn. Altijd leuk. Maar aan de andere kant ben ik ook weer niet zo van pratende dieren. Daarnaast is het dan wel weer fantasy. Inmiddels weet ik wat dat een beetje inhoud. Door diezelfde podcast. Wat een informatief ding is dat toch ook. Ik ben benieuwd wat die ontzettend geniale podcast mij komend jaar allemaal gaat bijbrengen. Maar goed… Eerst deze maar eens lezen. Tot zo.
Podkin heeft twee oren. Waarom hij dan One-Ear heet vertel ik je niet. Maar hij is dus de zoon van chief en een konijn. Niet geheel onbelangrijk om te weten. En dan gebeuren er dus allemaal vreeeeselijke dingen waardoor Podkin moet vluchten. Hij maakt allemaal avonturen mee en zo kon de legende ontstaan. De Legende van Podkin Eenoor. Dat is de Nederlandse titel. Maar dan zonder het ‘de legende van’ gedeelte.
Het boek is net binnen. Reden genoeg om eraan te beginnen want ik heb immers niks anders op de leesplank staan. Zo gaat het nou zowaar. Hoe kom ik daar nou vanaf. Maar goed. Dat heeft echt niks hiermee te maken. Ik ben vooral benieuwd. En meteen in het eerste hoofdstuk hoop ik iets niet. Het verhaal wordt namelijk verteld. Nu denk je misschien van ‘DUH!’ Maar wat ik bedoel is dat het verhaal vertelt wordt. Nu zeg ik precies hetzelfde. Er is een karakter die het verhaal van potkin vertelt aan andere karakters. Dan voel ik meteen een soort afstand. Maarrrrrr ik ga gewoon verder. De toon vind ik verder prima. De illustraties zijn dan weer niet echt voor mij. Even een iets anders nu…
Lord of the Rings ga ik toch nooit lezen. Wat ik daarvan weet is genoeg om te weten dat ik daar niet doorheen ga komen. Dus als m’n leven me lief is houd ik dat zo ver mogelijk bij me vandaan. De films heb ik uiteraard wel gezien. Vroeger vond ik ze behoorlijk lang maar nu vind ik ze eigenlijk precies goed. Misschien heb ik meer geduld gekregen. Of kan er meer van genieten. De laatste keer dat is ze zag heb ik in ieder geval keihard genoten. Het blijft goed overeind zo na al die jaren. Lang verhaal kort: ik ken het verhaal. Om even weer bij Podkin aan te haken, want daar hebben we het immers over, is dat het belangrijk is om te weten dat ik het verhaal van LOTR wel ken. Want ik kan de connectie al snel maken tussen dat en dit. Er zit zelfs een scène in waarbij ik de film voor me zie. Het gevoel kan voelen. De spanning die te snijden is. Op dit moment vind ik dat nog helemaal niet erg. Ik zit nog maar in het begin.
En om eerlijk te zijn stopt daar wel een beetje de vergelijking. Het blijft een fantasy maar om nou alle fantasies op een hoop te gooien is ook weer zo wat. Ik vind het een prima verhaal. Er is een held in wording en die heeft een queeste. Vrij straight forward. Maar ik kan niet over het feit heenkomen dat het een verhaal is dat niet aan mij wordt verteld. Ik wil gewoon dat het verhaal en de realiteit samenkomen. Daar zit ik op te wachten. Ik wil weg van de vertelling. De urgentie verdwijnt voor me. Ik wil meeleven in het moment. Helemaal bij dit soort helden. Verder heb ik er prima van genoten hoor. Ik weet alleen niet of ik verder ga lezen. Misschien moet ik het het voordeel van de twijfel geven? Dat het moet groeien? Want op de laatste pagina word ik toch wel stiekem een beetje benieuwd hoe het verder gaat…
