Op een gegeven moment kwam mij ter oren dat deze titel door @uitgeverijbillybones in het Nederlands op de markt gebracht zou worden. ‘Pien Vermeer en de Getekende Stad’ heet het. Met een beetje zoeken, heel klein beetje, echt super klein beetje, echt zo’n klein beetje dat je denkt “waarom haal je überhaupt aan dat je bent gaan zoeken”, kwam ik erachter wat de Engelse titel was. En die trekt mij wel echt veel meer. Niet om lullig te zijn natuurlijk en is snap de naam volkomen maar Peanut Jones klinkt fijner in mn oor. De vertaling vind ik overigens wel goed hoor. Conceptueel enzo. De cover ook. Iets met een magisch potlood ofzo? Ik ben superrrrrr benieuwd! Laat ik maar gewoon gaan lezen. Tot zo.

Peanut Jones kan een aardig moppie tekenen. Maar hoeveel ze ook tekent, haar vader krijgt ze er niet mee terug. Die is al een tijdje foetsie. En dan vindt ze een potlood. Een bizar potlood. Een bizar magisch potlood! En zonder dat potlood was ze nooit in die andere wereld belandt…

Voordat ik echt begin met lezen kan ik het niet laten om heeeeeeel even snel door te bladeren. Er staan een berg illustraties in en daar houd ik wel van. Ik twijfel nog wel een beetje hoe mooi ik ze nou precies vind maar toch. Stiekem baal ik wel een beetje hoor… De vertaling is in kleur… Bij deze is alles zwartwit…  Maar nu ga ik echt beginnen met leen hoor.
In het begin denk ik meteen ‘dit komt weer lekker dichtbij’ het brengt me terug naar de basisschool. Het laat me herinneren aan die ene opmerking op mijn rapport. “Je moet begrijpen dat je niet de hele dag kunt tekenen.” Dat snap ik. Maar waarom zag hij dan niet dat ik iets anders nodig had. Dat het onderwijs zoals het gegeven werd niet bij mij paste. Tjooooongejongejonge! Goed om dat eens terug te lezen. Maar waar ik in het begin nog billenknijpend bang zit te zijn dat de emoties all over de plees zullen zijn zwakt dat snel af. En dat vind ik dan stiekem toch wel heel erg jammer. Ik weet soms ook niet wat ik wil joh.

De hoofdstukken zijn zo kort dat ik zou willen dat ze langer zouden zijn. Maar echt. Tot nu toe trekken ze me niet echt het verhaal in omdat er teveel momenten zijn dat ik het even kan wegleggen. Het zorgt er nu een beetje voor dat het wat van de hak op de tak gaat voor me. Terwijl het wel in elkaar doorloopt. Alsof het eerder langere hoofdstukken waarin en gewoon in geknipt is om het… uuuhm... behapobaarder te maken? Gekke gewaarwording vind ik het. Ik heb niks tegen korte hoofdstukken hè. Begrijp me niet verkeerd. Maar zodra het me in de weg gaat zitten kan ik niets anders dan het benoemen. Misschien wordt het later wel anders. Het kan zomaar zijn dat het in m’n hoofd wat druk is waardoor mijn boog der concentratie niet zo heul groot is. Maar aan de andere kant kan het ook zijn dat het verhaal net een te dun lijntje heeft. Ik vind het altijd weer lastig te bepalen waar het nou precies aan ligt.

En na de laatste pagina gelezen te hebben is mijn gevoel niet heel anders geworden. Ik bleef het lastig vinden geconcentreerd te blijven en involved te zijn. Wat in het begin iets bij me sparkte doofde een beetje uit. Het concept vind ik helemaal te gek! Het past ook bij wie ik ben en wat ik doe. Het is creatief en groots en ik zou sowieso vrienden geweest zijn met Peanut/Pien. De verschillende tekenstijlen en/of genres die ik op me af zag komen. Wat dat betreft ook nog een een educatief verhaal. Er zit van alles in wat erop zou kunnen duiden dat ik het te gek zou moeten vinden. Maar ergens mis ik iets en ik weet niet zo goed wat…

Eigenlijk stond er een tijde 3 manen voor. Maar bij nader inzien geef ik toch een extraatje voor de vormgeving. Die is wel echt helemaal te gek! Wat ben ik toch een schat.