Wat is er nou mooier dan een boek kopen zonder er eigenlijk maar iets over te weten? Ik kan een hoop bedenken. Deze openingszin is niet al te best moet ik wel zeggen. Ik had erbij moeten zeggen ‘en het vervolgens helemaal te gek vinden!’ Dan was had je misschien zoiets van “JA! Dat gevoel is helemaal te gek!” En dat gevoel had ik vorig jaar dus bij ‘Mus en Kapitein Kwaadbaar en de 5 Slangen’. Ik had het gevoel zo hard dat het in m’n top 5 van het jaar belandde. Wel moet ik zeggen dat het hielp dat @lindefaas_illustration de cover had gemaakt. Ik weet niet of het anders m’n boekenkast had bereikt… Maar waarschijnlijk wel. Want dan had ik later ergens gelezen dat het echt super awesome was en dan was ik er alsnog voor gegaan. Nu we een jaar verder zijn is er ook weer een nieuwe Mus. En volgend jaar is er weer een nieuwe Mus. Krijg de gloeiende. Awesome. Hoop ik. Want ik weet het nog niet. Stiekem wel hoor. Want dit intro schrijf ik nu. En nu heb ik het al gelezen. Maar voor de sake of the soort van recensie laat ik doen lijken of dat niet zo is. Ook mocht ik het iets eerder lezen dan de gewone mensen. Niet dat ik geen gewoon mens ben, maar ik vond het leuk om te zeggen. Beetje stoer lopen doen. Je kent het wel. Want @kevinhassing komt namelijk op bezoek. Hij is ingegaan op mijn uitnodiging om te komen praten in ‘een soort van recensie de podcast’. Dus dit stuk tekst maar dan als een soort van radioshow. En dan is ons gesprek nog eens een extra bonusaflevering. ‘een soort van gesprekkie’ noem ik het. Ten tijden van schrijven weet ik nog niet hoe het is gegaan. Mijn inschatting is dat het gezellig en informatief en chaotisch en grappig is geweest. Maar dat moet ik nog afwachten. Eerst maar Mus 2 gaan lezen. Want dan weet ik waar ik het over heb. Tot zo.

Mus is terug. Of eigenlijk is ze er nog. Kwaadbaard ook. Zeeburgerdam is gered van De 5 Slangen maar er is een nieuwe dreiging. Venijn. Dat is een of ander spulletje afkomstig van een of ander beest. Eigenlijk is het geen spoiler als ik het zeg. Het staat notabene op de cover afgebeeld èn het staat in de titel. Toch zeg ik het niet. Maar dat spul is dus heel naar. De hele clan gaat weer de zee op. Dat beest mot pleite. Komt goed zou je zeggen…

M’n muil houwe over Linde is moeilijk. Ook deze cover vind ik helemaal te gek. De kleuren. Prachtig. Binnenkort maar eens aan haar vragen hoe ze dat toch doet. Nu lezen. Ik ga nagenoeg verder waar ik gebleven was. Mus 1 heb ik namelijk precies net nog eens gelezen en ga meteen door met deze. Lang hoef ik niet te wachten tot het verhaal op gang komt. Welnee. Zoals ik gewend ben bij Mus 1 starten we meteen. Hatsa. Na hoofdstuk 1 is meteen duidelijk wat de deal gaat zijn. En ik ben trouwens ook al helemaal leip gemaakt met het proloog. Het liefst blader ik snel naar het stuk zodat ik weet hoe dat afloopt. Ik weet mezelf te bedwingen. Mag ook wel. Ik zou ook niet weten waar ik precies naartoe moet bladeren. En dan zou ik mezelf al spoilers toedienen als ik stukjes lees en de platen van Linde al zou zien. Slecht idee. En daarbij leest het super lekker. Dus super snel. Zo werkt dat bij mij dan. Musschien bij jou anders.

Zag je wat ik daar zojuist deed? Met dat “Musschien”. Dat doe ik natuurlijk expres. Net zoals Kevin in dit tweede deel ook doet. Hij gooit een flinke schep humor bovenop wat hij in Mus 1 deed. En als ik even een klein beetje kritisch mag zijn hè… De ene keer vind ik het dus echt heel erg grappig en de andere keer iets teveel van het goeie. Dat het net iets te bedacht is of zo. Maar dat boeit verder niet zoveel. Het weerhoudt me niet van het leesplezier. Want daar heb ik echt keiveel van en dat heb ik alleen omdat Kevin mij daar knetter veel van geeft. Het werkt van beide kanten immers. Meer dan eens wordt de vierde muur doorbroken. Dat me eraan wordt herinnerd dat ik lees. Musschien, hehe, is dat wat ik zojuist bedoelde… Verderop gebeurd dat niet meer zo, of heb ik het niet door, en lees ik BAM BAM BAM de ene na de andere pagina. Ik moet weten hoe dit afloopt. En ik moet antwoorden krijgen op vragen die in Mus 1 in m’n gezicht zijn gesmeten. En daar krijg ik ook antwoorden op. Niet alles. Er komen ook nieuwe vragen voor in de plaatst maar toch. Ik ken Mus weer een klein beetje meer. Althans. Ook weer niet.

Soms wordt de nostalgie in mij ook weer aangewakkerd. Eigenlijk is dit best een klassiek verhaal en je kunt denk “Moeten we nou weer naar de Kraken?” Ik zeg dan “JA!” Want het is heerlijk. Maar dat klassieke is ook weer de kracht. En als het woord ‘lispelt’ voorbij komt denk ik meteen aan Alfred J. Kwak. Aan de octopus Lispel. Die serie ga ik ook snel maar weer eens kijken. Zou jij ook moeten doen. De gelijkenissen zijn trouwens behoorlijk. Ik ga niet zeggen waar het over gaat. Dat moet je zelf lezen. Maar nostalgie is soms zo fijn. Bedoeld of onbedoeld maakt me dan niet uit. 

Dan wil ik het nog even over een metafoor hebben die ik erin lees. Ik schrijf niet heel zinnen over uit boeken maar deze vond ik zeer treffend. Het raakte me op een gekke manier. Ik voel deze. Ik snap het. “Het leven smijt zomaar een kanonskogel je kant op. En jij moet hem zien op te vangen. Terwijl je rustig rondwandelde en dacht dat je nooit geraakt zou worden.” - Kromme Kareltje
Het voelt niet als een spoiler. Als je dat wel zo ervaart dan spijt me dat. Daar meen ik niks van trouwens. Ik heb teveel woorden nodig om uit te leggen waarom ik deze metafoor treffend vind. Maak er zelf maar wat van.

Het lijkt me vreselijk om na een debuut zoals Mus 1 een tweede deel te moeten schrijven. Dat er zoveel mensen zijn die hopen op een nog betere. De verhassing die ik vorig jaar had is er nu niet. Het is in principe meer van hetzelfde maar dan niet op de negatieve manier. Dus begrijp me niet verkeerd. Ik wil juist meer. Gewoon een modern echt avonturenboek dat me er helemaal in zuigt. De personages worden dan m’n vrienden omdat ik ze beter leer kennen. Bovenal is het een avonturenboek. Dat zei ik net ook al maar dan net even anders. Dus van de personages krijg ik maar mondjesmaat informatie. Dit zorgt er wel voor dat ik al dingen ga bedenken. Nu ik het uit heb gaat het in m’n hoofd een beetje verder. Probeer ik puzzelstukjes bij elkaar te leggen. Om die af te kunnen maken moet ik vast nog een jaar wachten. Is niet erg. Over een jaar heb ik helemaal zin in ‘De Amorfe”. Of is dat een spoiler?