En toen werkte ik ineens voor de Lemnies. Laatst zit ik ook nog eens met m’n grote mond te zeggen dat ik de manen afschaf. Maar ach… for old time sake nog een keertje. Want niemand kan me iets maken. Denk ik. Hoop ik. En voor @sannerooseboom a.k.a. mijn lieve vriendin maak ik sowieso een uitzondering. Dus hier komen ze: *zie manen* BAM.

Mot vindt iets in het water. Iets dat je ziet op de cover. De awesome cover. Dan gebeuren er allemaal bizarre dingen. Die bizarre dingen ga ik je niet vertellen want dan is de spanning eraf. Dus ga gewoon lekker naar de winkel en koop dit boek nou maar gewoon.

Natuurlijk kan ik hier bescheiden zitten te doen. Dat zou vals zijn. Valse bescheidenheid. Daar doe ik niet aan. Of toch wel? Mot je zelf maar beoordelen. Ik vind mezelf anders best wel koel. Want als je heeeelemaal naar het dankwoord bladert zie  je een naam. En daar ben ik trots op. Trots dat Sanne wilde dat ik het ging lezen en naar me wilde luisteren. Luisteren naar wat ik ervan vond. Dat vind ik awesome. Dat ze mij hierin vertrouwd heeft. Ze een waardeoordeel geeft aan mijn leeskwaliteit. Maar wat moet ik nu terugdoen? Ik kan niets anders dan die dikke vijf manen geven. Want ik vind dit haar beste boek.

Alles wat ik in een boek zoek zit erin. Avontuur en spanning maar bovenal iets anders. Iets dat schuurt. Dat ik dat woord na al dat geschuur in mn nieuwe huis nog durf te nemen zegt eigenlijk al alles. Want in Mot gebeurd er van alles. Daar houd ik van. Voelen. Want wat als je niet op kunt schieten met je ouders? Dat je niet begrepen wordt? Dat je hen niet begrijpt. Dat soort dingen. Ach. Ik ben eigenlijk te moe om hier een enorm verhaal bij te typen. Luister maar gewoon naar de podcast die ik laatst met Sanne opname. #linkinbio Dan snap je waarom ik Sanne te gek vind. Waarom we vrienden zijn geworden.

Awesome job Sanne! En tot snel!