Leuk dat je dit leest maar ik heb geen tijd voor een lange introductie. Ik moet door, door, DOOR! Ah, ik vind hier toevallig nog wel een klein beetje tijd om je iets korts te vertellen. Bedankt @uitgeverijlemniscaat voor deze klassieker. Blijkbaar een klassieker waar ik nooit de tijd voor heb gevonden en nog steeds geen tijd voor heb en zo snel mogelijk uit moet hebben om aan het volgende boek te beginnen. Er is zoveel te lezen en zo weinig tijd. Was er maar een manier waardoor ik meer tijd zou kunnen krijgen. Ooit vond ik de tijd om naar de #gv100 te luisteren en erachter te komen dat de heer Ende niet alleen de tijd had gevonden om The Neverending Story te schrijven maar ook deze in de korte tijd die hij had wist te proppen. Dat was overigens wel een tijdje eerder. Nu moet ik echt door hoor. Ik ga snel lezen Tot zo!

Blijkbaar is Momo een natuurkind. Dat lees ik achterop. Want als ik dit stukje typ lees ik dat voor het eerst. De achterkant dus. Er valt het een en ander op z’n plek. Niet dat ik weet wat een natuurkind is hoor, maar met wat google speurwerk van likmevestje weet ik het. Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd voor dit geouwehoer maar goed. Momo leeft zonder papa en mama in een oude ruïne. En dan komen er allemaal mensen naar haar toe maar later zijn er grijze mannen met sigaren en wordt het een grote bende. Of juist niet. Er is in ieder geval weinig tijd. En hoe meer macht de grijze mannen krijgen hoe minder tijd er is. Ofzo.

Ik ga proberen dit zo snel mogelijk te vertellen. Maar ik weet nu al dat het onbegonnen werk is. Alhoewel… We gaan het zien. Want aan de ene kant heb ik er een hoop over te melden en tegelijkertijd ook niet. Moet ik het gedeelte overslaan dat het een klassieker is? Daar heb ik natuurlijk al iets over gezegd maar nog niet wat ik over het algemeen van klassiekers vind. Wat ook echt totaal niet waar is. Een beetje soort van recensie lezer weet dat. En ook in dit boek komt dat allemaal weer naar voren. Hetgeen dat het zo traag maakt. Hetgeen waar het om draait. De taal. Man wat traag en oud. Ik blijf het moeilijk vinden om mijn aandacht erbij te houden. Zo af en toe probeer ik het stof eraf te blazen maar dat werkt helaas niet. Nog steeds leef ik in een non-magische wereld. Wel leef ik in een wereld waarin tijd een grote rol speelt. Want ondanks dat dit verhaal uit 1973 stamt vind ik het nog steeds relevant. Maar ook wel een beetje vaag. Ik namelijk een hoop vragen. Wat gebeurd er eigenlijk met de gespaarde tijd? Waar komt Momo vandaan? Waarom sparen ze tijd? En al die vragen zullen vast wel beantwoord worden maar later let ik ook niet echt meer goed op. Dus is het m’n eigen schuld. En vind je me nu een enorme sukkel. En dat is je goed recht. 

Dat klassiekers niet zo mijn ding zijn zie ik trouwens ook aan deze cover. Sommige vinden het echt prachtig maar ik kan er maar weinig mee. Ik had het niet hoeven te zeggen maar ik deed het toch. Ineens heb ik toch meer tijd dan ik dacht. Daardoor kan ik ook wel zeggen dat de inhoud van het boek iets ontzettend filosofisch heeft en tegen het kapitalisme aan schopt. Dus als je dat leuk vindt moet je dit zeker gaan lezen. Ofzo.

Wat wel gek is is dat het een dag na het uitlezen iets geks met me deed. Ik ging nadenken over tijd en wat ik ermee moet doen. Maar het werd ook een beetje deprimerend. Ineens zat ik in een existentiële crisis. Wat er gebeurde was dat Melis en ik ‘Three Identical Strangers’ keken waarin werd gezegd dat in 2060 bepaalde data wordt vrijgegeven. En toen gebeurde het. Dat ik eraan begon te denken hoe lang dat nog duurde. Dat ik me begon af te vragen of ik wel 80 wilde worden. Dat duurt nog zoooo laaaaaang. Langer dan dat ik nou leefde. Het klink nu depressiever dan dat het was hoor. Wees maar niet bang. Na een vragenvuur van de liefde van m’n lseeeeeeve kwam er een analyse uit. Eerder een conclusie. De analyse leidde tot die conclusie. Ik kan me gewoon geen voorstelling maken bij mezelf als 80-jarige. Maar echt. Dat kan ik me totaal niet voorstellen. En al die tijd die ertussen zit. Wat ga ik nog allemaal doen dan? Hoe ga ik dat vullen? Goed om te weten is dat mijn langetermijndenken zich beperkt tot… uuuuhm… het ligt er eigenlijk maar net aan. Het leven vind ik ingewikkeld, maar een bepaald project met duidelijke kaders weer niet. Ach tja… Heeft het verhaal toch nog wat met me gedaan.