De term ‘Missie afbreken’ staat voor een nieuw hoofdstuk. Wist je dat? Want toen Gozert voor het eerst ‘MISSIE AFBREKEN!’ schreeuwde begon er voor mij een nieuw hoofdstuk. Wist ik niet natuurlijk, want zo gaat dat in het leven. Was het maar zo makkelijk. Dat m’n leven net een boek is. ‘Hoofdstuk honderdduizendmiljoen: Missie afbreken’ zou ik dan in m’n oor gehoord hebben. Geen idee wat het zou betekenen, maar ik zou in ieder geval weten dat er nieuwe dingen gaan gebeuren waar ik nooit op gerekend zou hebben. Op nieuwe vrienden bijvoorbeeld. Zoals Pieter. Zoals Sanne. Of op het zijn van een Lemnie. Nu ik dit opschrijf realiseer ik me dat er op dit moment negenzeventig andere hoofdstukken tegelijk bezig zijn. Dat is het leven. Lekker chaotisch. Lekker onoverzichtelijk. Lekker vol verrassingen waar je echt niet op zit te wachten…

Verrassingen zoals dit boek. Het breekt een missie voor me af dat nooit een missie was. Een verrassing waar ik absoluut op te wachten zat. Wat ik van Gozert en Luna vind is wel ergens te lezen (en horen). Maar deze afsluiter slaat alles. Ik wilde wachten op een fysiek exemplaar, maar toen de definitieve versie op de Lemnieserver verscheen kon ik het toch niet laten. Ik las. En ik las. En las nog een beetje. Kijkend naar letters. Er waren geen plaatjes. En toen was het uit. Daar zat ik dan. Te kijken. Te staren. Proberend uit te vogelen wat het verhaal met me had gedaan. Tussen door waren er al tranen. Bij specifieke zinnen. Dingen die mij specifiek raakte. Dingen die mij zo bekend voorkwamen. Dingen waarvan ik precies weet hoe het voelt. Wat Pieter echt geniaal heeft opgeschreven. En toen moest ik Pieter bellen. Meestal praat je een beetje, maar dit keer was het janken. En toen nog harder. En nog een beetje langer. Zoekend naar woorden probeerde ik Pieter duidelijk te maken hoe waanzinnig ‘Missie afbreken’ is. Hoe hard het raakt. Het raakt me aan zoveel verschillende kanten.

Inmiddels zijn we een half jaar verder en heb ik het afgelopen week aan de liefde van m’n leven voorgelezen. Nu weet ik ook dat dit mijn favoriete voorleesboek ooit is. Ooit is een behoorlijk statement, maar die maak ik graag. Groots. Theatraal. Dramatisch. Hilarisch. Gevoelig. Gelaagd. Filosofisch. Alles wat ik wil in een voorleesboek. 

Lang verhaal kort. Bedankt Pieter.

Zit ik Linde nou te vergeten hiero? Natuurlijk niet! Ik weet dat het verhaal staat zonder illustraties. Dat betekent niet dat ik Linde niet meer nodig heb. Juist niet. En daarbij is het helemaal niet waar dat ik Missie afbreken zonder plaatjes heb gelezen. Het hele huis hangt vol met Linde haar werk. Ze was er dus gewoon bij. Door Gozert ben ik van Linde haar werk gaan houden. En in de afgelopen tijd vind ik haar illustraties nog mooier. Ze worden dieper. Emotioneler. Ook uit dit boek komt zeker iets aan de muur te hangen. Alleen wat… dat is de vraag.