Dit is die van @lisathompsonwrites dat mij het hardst raakt. Harder dan het hardste en dieper dan het diepste. Je kon al lezen wat mijn lieve ervan vond. Ik las het dus ook voor. Geen enkele leesbeurt voelde ik het niet. Geen enkele keer vielen er geen tranen. Geen enkele keer werd m’n keel niet dichtgeknepen. Het was bijzonder om dit voor te lezen. Om hardop dit verhaal aan iemand te vertellen van wie ik hou. Na de eerste keer lezen heb ik altijd gedacht dat ze me beter zou begrijpen als ze dit zou lezen. Ik ben blij dat zij het niet heeft gelezen. De Nachtlantaarn voorlezen was therapeutisch. Een verhaal waar ik bij mijn psycholoog aan kan komen. Een boek wat ik haar vandaag bij mijn allerlaatste sessie cadeau doe.
Nate zit midden in de nacht in de auto met zijn moeder. Op weg naar een klein huisje in een bos. Als zijn moeder eten gaat halen komt ze niet meer terug. Nate is alleen. Komt zijn ma nog terug? En waarom zijn ze überhaupt op een geen-vakantie?
Dit gaat nog wel ff een flinke stap verder dan The Day I Was Erased. Meer confrontatie kan eigenlijk niet. Pijnlijker kan het niet. Meer waar ook niet. Dit boek laat zo goed zien hoe diep kinderboeken kunnen zijn. Hoe subtiel Lisa dingen beschrijft om gevoelen en acties nog grootser te maken terwijl het ogenschijnlijk kleine dingetjes lijken.
De controle die Gary heeft geeft me de rillingen. Het op eierschalen lopen. Met één knip in je vinger kan de pleuris uitbreken. “It makes the air all prickley” een gevoel dat ik ken. En omdat niet te hoeven voelen mezelf bepaald gedrag aangeleerd. En zo kwam dit jaren later bij me terug. Jaren later zou ik schematherapie ervoor gaan volgen. En vandaag is dus mijn laatste afspraak. Eigenlijk zouden kinderboeken een plek binnen de methode van schematherapie moeten hebben. Vaak moet je in die therapie terug naar vroeger. Maar dat kan moeilijk zijn. En wat nou als je dan een boek kunt kiezen en gewoon moet gaan lezen. Kijken wat er gebeurd… Bij mij veel.
Dit is m’n lievelingsboek. Want je kan er best meer dan 1 hebben.