Blijkbaar krijg je soms een cadeautje als je bij @dekinderboekwinkel besteld. Awesome. Dit boek dus. “Of je deze leuk lijkt.” staat erin. Dat gaan we meemaken. Om eerlijk te zijn zou ik het dus nooit uit mezelf uitzoeken. Misschien niet zozeer om de cover, alhoewel het niet m’n ding is, maar eerder om de ondertitel. Die vind ik dus een beetje niet zo echt heel erg mij aanspreken zeg maar. Snappie? Slechte zin hè? Maar daarmee probeer ik dus m’n keiharde mening een beetje onschuldig te verpakken. De originele titel spreekt me dan veel meer aan: “The Genius Experiment”. Dat klinkt wat minder… uhm... suf. Maar goed. Daar moet ik niet teveel op focussen. Het gaat om de inhoud en om die tot me te kunnen nemen zal ik echt moeten gaan lezen. Dat ga ik nu doen. Tot zo.

Max is poepertje slim. Maar echt. Kneiter slim. Ze leeft in een niet zo relaxte omgeving en dan wordt ze een soort van meegenomen. Er zijn een hoop criminelen op de wereld en van Max wordt verwacht dat ze de wereld daarvan kan redden. Met de wetenschap. Moet ze nog wel ff een testje doen. Makkie. Toch?

Korte hoofdstukken. Vlot geschreven. Knallen dus. Dat is een beetje wat dit boek gaat doen. Dat merk ik natuurlijk meteen met mijn o zo professionele oog. Zo af en toe is het grappig en zit er wat wetenschap in verwerkt. Nu weet ik eindelijk wat de relativiteitstheorie een beetje in houdt. Dat wist ik natuurlijk al. Maar ik zei dat om aan te geven dat je dingen leert. Mijn professionele oog merkt nog iets en koppelt het aan iets wat we allemaal kennen…

Dit is namelijk Het Ministerie van Oplossingen on steroids. Dit komt eruit als je van dat boek een tv-serie maakt, die naar het Engels laat vertalen, dan iemand het weer terug laten vertalen en als comic uitbrengt, dan dat vertalen naar het Turks via het Russisch om er dan weer een bollywoodfilm van te maken. Van die film wordt een boek geschreven en dat is dit. Wat overblijft is een soort van zelfde idee maar dan compleet anders. Duidelijk hè? Maar het is wel zo. Ik zeg het nog 1 keer. Ik heb een waanzinnig professioneel oog voor dit soort dingen. Nu weer door met lezen.

Ik zit er lekker in. Er is lekker wat vaart en met z’n alle knallen we door het verhaal en dan komt de eerste missie. En ik zeg het niet vaak. Ik gebruik het woord in principe nooit. Op dat moment vind ik het een beetje saai worden. De urgentie mist voor mij. Ik snap wel wat ze willen maar het boeit me niet echt. Of echt niet? Ze proberen het zo spannend mogelijk te maken maar dat is het voor mij gewoon niet. Het voelt voor mij als een klassieke anticlimax. Heb je de slimste kinderen van de wereld bij elkaar en dan krijg je dit. Hmmm. Kinderen. Bij nader inzien snap ik het ook weer wel. Het zijn kinderen. Ik moet het wel een beetje in perspectief zien. Zo professioneel ben ik dus ook weer niet.

Stel nou dat jij dit wel helemaal te gek vind. Dat kan natuurlijk gewoon. En ik weet dat er mensen zijn die hier heel goed op gaan. Dan zijn er dus al gewoon drie delen! Kan je even vooruit. Maar dan moet je niet te snel lezen. Je gaat er als een malle doorheen. Tenminste… ik ging er als een malle doorheen. Het was zeker geen straf maar ook niet life changing.