Ik ben op een queeste om mijn to-read plank weg te werken. Het is lastig om even niks te kopen maar anders blijven er zoveel boeken heel zielig staan te koekeloeren. Dat kan ik ze niet aandoen. Ik ben benieuwd of het me gaat lukken om de plank leeg te krijgen! Het zijn er namelijk best wel wat… Maar nu is het tijd voor een queeste binnen de queeste. Het is tijd voor wat Cees actie. Ik heb al een tijdje zijn drie boeken in de kast staan en dit is een mooie gelegenheid om zijn boeken achter elkaar te lezen. Ik begin met zijn eerste: Lotje Later. Ik ga lezen. Tot zo.

Sommige kinderen willen een instrument leren spelen. En sommige worden na een tijdje beter en sommige leren het nooit. Bij Lotje is het dat laatste. Al vijf jaar speelt ze de katten praktisch dood en vlucht iedereen als ze begint te spelen. Maar dan komt ze een of andere vage guy tegen die haar een viool geeft…

Volgens mij is dit de eerste keer dat ik een boek lees waar muziek echt de hoofdrol speelt. Ik heb niks in de kast staan waarin iemand überhaupt een instrument bespeelt geloof ik… Dus hier heb ik behoorlijk veel zin in! En wat me meeteen opvalt is dat ik het super grappig vind. Dat merk ik aan de vervelende grijns die ik trek terwijl ik ‘Lotje Later’ lees. Overigens vind ik haar achternaam wel wat vreemd. Maar ik denk maar zo ‘iedereen heeft een achternaam nodig’. Dat brengt me bij mijn eigen achternaam… Daar heb ik nog een leuk verhaal over. Want ‘Brussee’ is prachtig. Het hoort bij mij. Het is wie ik ben. Het is alleen wel al m’n derde. En heb het nog net geen 10 jaar. Ik ga het er vast ooit eens over hebben in een soort van recensie de podcast. Nu even terug naar Lotje. 

Zelf ben ik ook muzikant en voel ik Lotje. Dat je dingen aan het proberen bent en oefenent maar dat het echt mooier in je hoofd klinkt dan voor de mensen om je heen. Vooral als je het opneemt hoor je echt hoe goed je eigenlijk bent. Dat je de volgende dag denkt van ‘waarom dacht ik dat ik iets moois aan het maken was?!’ Gelukkig heeft Lotje 1 echte fan. De vader van Lotje is namelijk haar grootste fan en ik ben weer de grootste fan van haar vader. Hij weet dat het niet echt goed is wat ze doet maar staat achter haar. Maar hij schuwt er ook niet om om af en toe wat grappen erover te maken.

De boodschap die Cees mij mee wilt geven is er eentje die ik vaker heb gehoord. Tenminste… niet zozeer de boodschap maar wel de struggle. Dat muziekleraren zich aan een bepaalde methode willen houden en niet kijken naar wat jij wilt. Je weet wel. Van die conservatieve. Als jij gewoon keihard ACDC wilt leren spelen dan moet die ruimte er gewoon zijn. Niet eerst stomme toonladders zitten te oefenen totdat je vingers er vanaf vallen. Tegen de tijd dat je die keiharde songs waar je het meest van houdt mag gaan spelen is de liefde voor muziek allang uit je geslagen. Verder stopt bassist Cees er nog een vleugje magie in en een hele fijne email conversatie van Lotje naar iemand. Het krijgt daardoor ook iets dagboek-achtigs. Ofzo. Maar goed…

Ik waarschuw je even. Er komt nu een soort van spoiler. Niet iets groots hoor. Maar toch. Ik heb je gewaarschuwd. ‘Je vader als manager is een goed idee!’ lees ik. Laten we hopen dat dat echt zo is. Er zijn talloze voorbeelden waarin ouders hun talentvolle kinderen uitbuiten. Maar dan realiseer ik me wie de vader van van Lotje is. Bram. Serieus. Ik wil Bram ook als manager. Als vader zelfs! Fan van de illustraties ben ik niet maar dat geeft niet. Ik had het er ook niets over kunnen zeggen trouwens. Gewoon niet benoemen. Meestal die ik dat. Waarom ik het nodig vind om dat nu wel te doen? Geen idee.