Inmiddels heeft dit boek een dag of 436 op de ‘te lezen’ plank gestaan. Een zeer gewaardeerde collega tipte dit boek. Het was wel al zo’n 40 jaar geleden dat hij dit las en vond het toen prachtig. En aangezien ik hem zojuist een zeer gewaardeerde collega noemde bestelde ik het boek meteen. Maar waarom heb ik dan zo lang gewacht met lezen? “Zo veel zin heb ik niet in een dikke knoepert” dacht ik elke keer weer. (Tussendoor las ik wel andere dikkerts) En dan ook nog eens zo’n bejaarde. De taal zal vast weer heeeeeel traaaaaaag zijn. Dat ik me door de hardste blubber ooit moet worstelen. Daar heb ik natuurlijk helemaal geen zin in! Maar je weet het… Ik heb een queeste. De te lezen plank leeg lezen. Dus kom ik er niet onderuit. En Melis zei dat ik deze moest gaan lezen. Ze vind het jongetje met het sprieterige haar zo leuk. Dus oké… Let’s do it. Ik ga lezen. Tot zo.

Georgio wordt schoorsteenveger. Daarmee gaat zijn wens in vervulling. Zijn droombaan. Nee natuurlijk niet! Dat is echt vreselijk. We zitten namelijk in 1838. En daarbij heeft zijn vader hem verkocht aan een of andere enge dude. Georgio dus naar Milaan om een half jaar aan het werk te gaan en als hij daar aankomt begint de misère pas echt. Dat is toch niet vol te houden zou je denken. Tja… je moet zelf gaan lezen om te weten hoe het Georgio zal vergaan.

Potverdie! Nou zeg! Ik ben nog maar net begonnen maar voor een verhaal dat uit 1940 stamt vind ik het verrassend vlot. Ik denk dat het opnieuw is vertaald. Want ik heb “nieuwere” dingen gelezen wat ik veel minder goed trek. Wacht ff. Ik zoek het op… *ik zoek dus nu* Voor wat ik zo ff kan vinden is de vertaling uit 1951. Dus nooit is er iets mee gedaan? Geen idee. Maar het leest wel lekker. En dat mag ook wel want er staat me nog het een en ander te wachten.

Voor iemand die niet van spoilers houdt is het soms wel een beetje een kwelling. Dus iemand zoals ik. De hoofdstukken hebben niet echt titels. Het zijn zinnen waarin kort wordt verteld wat er gaat gebeuren. WAAROM?! Dat is toch helemaal niet nodig?! Kies 1 woord of een paar. Geen hele zinnen waarin je het plot praktisch al voor me neerlegt. Kies is cryptisch of zo. Dus als ik de verleiding kan weerstaan probeer ik het niet te lezen. Maar die verleiding kan ik dus precies nul keer weerstaan. Ach tja. Het is ergens ook wel weer fijn. Want wat is dit een treurige bedoeling. Wat een drama. En dan moet ik ineens een beetje lachen. Er is een vrouw die ik meteen voor me zie en meteen hoor ik haar stem. Ik zie de moeder van Brian voor me. Die uit Monthy Python’s Life of Brian. Volgens mij ben ik op zoek naar wat lucht in alle ellende. Niet dat deze vrouw gezellig is hoor. Welnee. Vreselijk is ze. Maar ergens moet ik er een vorm van comedy in zien te proppen om het dragelijk te maken. Volgens mij overdrijf ik nu wel een beetje… Het is allemaal wel erg en vreselijk. Vooral de handelingen. Ik heb met Georgio te doen maar ik word nooit echt meegenomen in zijn hoofd. Dat scheelt weer. Ik hoef niet te weten wat hij allemaal voelt. Daar kan ik zelf wel een beetje een voorstelling bij maken.

Even een dingetje… Ik vind Angeletta maar vervelend. Wat een zeur. Soort van. Ze praat als de prinses uit The Neverending Story. In m’n hoofd dan. Daar wordt ze dus een enorme zeikstraal van. Elke zin die ze uitspreekt komt er zo waanzinnig melodramatisch uit. En zooooo traaaaaaag.  Irritant vind ik haar. Ook wel zielig hoor. Niet dat je gaat denken dat ik een of andere apathische ei ben. Want daartegenover staat dat ik enorm veel ontzettend onrechtvaardig vind. Dat ik denk van ‘HOEZO?!’ De ene keer wordt het voor Giorgio opgenomen om hem vervolgens helemaal lens te laten slaan. Daar word ik dan een beetje boos van.

De stand van de maan heeft lang op vier gestaan. Want het lijkt misschien niet zo uit dit stuk, maar ik heb toch een soort van genoten. Ik snap dat dit een klassieker is. Het geeft een kijkje in de wereld van toen. En nu kan ik het niet laten om een kleine koppeling te maken naar treinen. Want in die tijd won de trein steeds meer terrein in Europa. In 1839 de eerste in Nederland. Bij het schoonmaken van de rookkasten van de stoomtreinen werden ook een tijd kinderen gebruikt. Net als bij schoorstenen waren zij klein genoeg om erbij te kunnen. En net als bij schoorstenen zaten ze lekker in de fijnstof. Het scheelt alleen wel dat het iets minder gevaarlijk was omdat ze niet in een veel te smalle stenen gang naar boeven hoefde te klimmen. Zo konden ze dus ook niet naar beneden kletteren. Nog even over die 4 manen, want daar begon ik immers over. Ik raak soms zo snel afgeleid. Het einde zorgde toch voor een kleine daling. Van dit soort eindes houd ik niet zo…

Ik had het er nog even over met die zeer gewaardeerde collega. Dus wat ik er een beetje van vond. En dan vooral over dat einde. Hij wist het einde dus niet meer naar boven te halen. En bij het vertellen ervan zie ik zijn gezicht. Hij vond het ook niet zo wat. Maar ja, 40 jaar is een lange tijd. Het einde heeft hij vast uit zijn geheugen gewist. Gewoon de toffe dingen uit het boek onthouden! En daar is er trouwens genoeg van. Ondanks al het drama. Er zijn ook vriendschappen en is er wel wat rechtvaardigheid enzo. Maar hij vergeleek (die collega dus) het einde met Alleen op de Wereld. Maar daar ken ik het einde niet van. Jij misschien wel. Dan was dit een spoiler.