Ik ben even klaar met de dikkere boeken. Vooral als je jezelf er doorheen moet baggeren en vreest voor je leven. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook. Maar eigenlijk is het overdreven. Ik moet toch weer even een soort van suspense creëren voor een nog te komen soort van recensie. Nu wil ik iets waar ik ff lekker doorheen ga. Wat rustig begint en langzaamaan op stoom komt. Dus is het tijd voor PULP! Common People knalt vervolgens door m’n speakers. Tien jaar geleden zag ik het live op Dour. Dat was leuk. Livemuziek. Ik wil dat. Helemaal nu de festivals weer zijn gecanceld. Zucht. Maar goed. Nog even geduld. Dit heeft trouwens helemaal niks te maken met dit boek. Behalve dan dat het ook pulp is. Heb ik me laten vertellen. Dit gaat een seksistisch, racistisch boek zijn waar de morele armoede vanaf spat en schadelijk voor jongeren is. Want @chinoukthijssen kennen we precies daarvan. Toch? Maar ik moet zeggen dat de cover me toch echt iets anders laat denken. Niet dat ik ooit iets van haar heb gelezen maar laten we hopen dat Chinouk trouw is gebleven aan het pulp-genre. Want dat alles in een kinderboek klinkt behoorlijk shocking. Ik ga lezen. Tot zo.

Lúcia hoort iets uit de koelkast komen. Meestal is dat een brom of iets in die hoek, maar dit is anders. Het lijkt Hugo te zijn? Maar dat kan niet. Maar echt. Kan serieus écht niet. Toch gaat ze ff kijken. Want tja… wie zou dat niet doen? Precies. En dan FLOP! Is ze op een perron. Ze komt in een totaal andere wereld waar de spreekwoordelijke pleuris is uitgebroken. En wie kan dit weer oplossen? Een kind natuurlijk…

Rustig opstarten zoals bij het liedje van Pulp zit er niet in. Schwoppaaaa! Meteen KABLAM! Of eigenlijk is het een beetje zoals zo’n achtbaan in Walibi. Dat je gaat zitten en je heeeeeeeel ff een stukje rustig kan lezen en vervolgens keihard weggeschoten wordt. Niet veel woorden na het eerste zit ik alweer in een trein in een totaal andere wereld met Lúcia en allemaal leipoos. Chinouk weet waar ze extra manen mee kan scoren. Gewoon iets met treinen doen. Gegarandeerd een halve maan extra. In die trein gaat het zo snel voor me dat ik van de ene in de andere verbazing val en eigenlijk geen idee heb wat ik nou eigenlijk lees. Het is me een chaos daar. Maar voordat ik me daarover kan ergeren snap ik wel meteen hoe Lúcia zich voelt. Overwhelmed. Heeft Chinouk dat met die reden gedaan of gaat alles zo waanzinnig snel en chaotisch zijn?

Jup. Niet zozeer de chaos hoor. Ik kan het goed volgen, maar het tempo zit er meer dan behoorlijk in. Zo af en toe vind ik het een beetje van de hak op de tak en het duurt ff voordat het echte probleem zich aandient. En dan FLOP! Is het boek alweer uit. Dat ging echt super snel. Dit gaan kinderen vast helemaal te gek vinden. Ik vind het soms dus wel een beetje raar en stiekem een beetje onsamenhangend maar ach… Precies wat ik nu nodig heb.

Een heeeeeel klein puntje van kritiek… Noem het mansplaining. Want dat is het. Ik weet het. Sorry. Maar ik kan het niet laten. Komtie. Zwaartekracht is als je naar de grond toe wordt getrokken. Niet als je in de ruimte zweeft. Daar is juist geen zwaartekracht. Dat was het. Viel mee toch? Valt dit in de categorie mansplaining? Ik ben immers een man die iets uitlegt. Nou ja. Wat maakt het ook uit. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt. En waarschijnlijk heb ik het helemaal verkeerd gelezen. Dat ik het verkeerd begrepen heb. Dat maakt het punt dat mannen een keer hun mond moeten houden. Het is wel eens een keer klaar met dat mansplaining. Nu ben ik klaar.