Er is een hoop te doen rondom dit boek. Tenminste… niet echt. Er is gewoon een hype gaande. Het eerste jeugdboek van @grietopdebeeck en het eerste boek van haar voor mij. En dan moet iedereen het blijkbaar lezen. Wat natuurlijk helemaal goed is. Wat is m’n toon joh?! Klinkt een beetje negatievig. Even een ander toontje zoeken.

Het eerste wat ik zie is de cover. En die is natuurlijk prachtig. Met mooie glanzende blauwe letters. Het meisje op de cover vind ik prachtig. Hoe ze staat. Net niet helemaal recht. De wind is net straf genoeg om haar een beetje omver te duwen. Niet echt omver. Maar een beetje te laten hellen. Ik vind het prachtig en het roept iets bij me op. @lindefaas_illustration is de echte reden voor mij dat ik dit ga lezen. Dat moge duidelijk zijn. Waar ik het nooit over heb is het materiaal van een boek. Daar wil ik nu wel even wat over zeggen want ik vind dus het karton echt superfijn en super mooi. Dat matte werkt goed voor Linde. Nu ga ik lezen. @jufannesophie leest trouwens met me mee! En ik met haar. De elitaire leesclub is terug! Check haar instaas voor haar bevindingen. Nu ga ik echt lezen. Tot zo.

Lexi is negen maar om nou te zeggen dat ze zich ook zo voelt is wat veel gezegd. Tegenwoordig is het leven niet zo relaxt meer. Al een tijd trouwens. Want vroeger hadden pap en mam het heel gezellig. Toen ze er nog niet was. Waarom is dat veranderd toen zij er ineens was?

Even zien. Hoe ga ik dit brengen. Ik heb het gevoel dat ik dit namelijk helemaal te gek en mooi en waanzinnig en alles en zo moet vinden. Dat staat op het hele internet. Als ik het dan een beetje prima vind is er vast iets mis met me. Want ik ben nog maar net begonnen met lezen en ik ben al vrij snel bang hiervoor. Natuurlijk wil ik het heel graag helemaal te gek en mooi en waanzinnig en alles en zo vinden maar waarom vind ik dat dan niet gelijk vanaf de eerste bladzijde? Even verder lezen. 

Vele mensen vinden de taal van Griet prachtig. Ergens kan ik me dat voorstellen. Dat Vlaamse. Het warme. Het zachte. Het zorgt er alleen bij mij voor dat er een soort van afstand is of zo? Ik kan er eigenlijk de vinger niet echt goed op leggen, maar zoiets. Het leest niet echt lekker voor me. Ik houd wat meer van het directe. Denk ik? Is dat wat ik zoek? Och! Volgens mij heb ik ook nog nooit iets van een Vlaming gelezen. Is dat erg? Wat zou ik eigenlijk gelezen moeten hebben? 

Even tussendoor… Ik las iets van een of andere recensent die het niet echt goed vond. Maar waarom die het niet goed vond slaat echt compleet nergens op. Hij heeft het erover dat Lexi in herhaling valt, nuanceert en dingen voorziet van nadere details. Hij zegt “Nergens wordt duidelijk wat het er allemaal toe doet.” en dat is echt onzin. Juist niet. Het geeft Lexi haar karakter. Het is gek dat hij dat niet ziet. Dat hij die koppeling niet legt. Zelfs ik kan lezen wat er wordt bedoeld en dat de woorden zorgvuldig gekozen zijn. Hierdoor krijg ik een beeld van wie Lexi is. Het is wel dat ik de vertelvorm soms lastig vind. Niet dat ik hij/zij niet aankan hoor. Of dat ik het niet snap. Maar er is iets mee. Voor mij dan…

Als het was geschreven in de ik-vorm had het mij denk ik veel meer geraakt. Want dat kan het verhaal zeker. Vooral op het einde schiet er ergens iets in m’n lijf wat lijkt op bijna tranen. Het zet alleen niet door. Ondanks dat ik snap wie Lexi is en waarom ze verdriet heeft, en ook het verlangen, blijft de afstand. Ik ben nooit echt involved. Bij bepaalde situaties zet ik m’n vraagtekens. Hoe realistisch is het eigenlijk? Maar ja… het is een boek. Nog even over die ik-vorm. Want daar begon ik zojuist ff over. Soms heb ik het gevoel dat het daarin is geschreven maar dat is het niet. Dat vind ik een beetje verwarrend. Maar ja… misschien snap ik het ook gewoon niet. Of is het een te slim geschreven boek voor me. Dat zou kunnen. 

Ik wil natuurlijk niet teveel zeuren maar even over de vormgeving… Daar snap ik dus helemaal niets van. De keuzes die zijn gemaakt. Het heeft niet zoveel met het verhaal te maken natuurlijk maar wel hoe je in het verhaal zit en blijft. Er zitten lijstjes in die ik niet kan plaatsen. Ineens zijn ze er en lijken niet echt onderdeel van het verhaal te zijn. In de context snap ik ze wel. Dat is het niet. Maar ze komen een beetje random. Ook de illustraties van Linde zijn er soms ineens. Dan wordt er een zin afgekapt, is er een plaatje, moet je snel doorbladeren om de zin af te lezen, dan weer terugbladeren om naar het plaatje te kijken het lijdt allemaal een beetje af. Misschien is dat ook een reden waarom ik er niet helemaal lekker in kom. Maar wederom: misschien ligt dat aan mij. Misschien heb jij daar helemaal geen last van. Maar even over die plaatjes hè…

WHOOOOO! Wat houd ik toch van Linde haar werk. Ze zeggen zoveel voor me. Ze geven het verhaal echt meer diepte. Waar ik in de tekst Lexi niet echt voel is dat bij de tekeningen echt heel anders. De kleuren. De settings. De poses. Het komt allemaal bij me binnen. Vooral de tekeningen waarin veel blauw en andere koudere kleuren worden gebruikt vind ik fantastisch. Ze zeggen voor mij meer dan de woorden. Ze geven het verhaal echt een boost. Voor mij dan. Maar ik ben fan. Dat is misschien niet eerlijk en onafhankelijk maar dat boeit me niks. En er zitten echt heel veel plaatjes in. Dus als je van Linde houdt moet je dit boek sowieso in huis hebben.

Volgens mij ben ik echt een beetje aan het zeuren geweest. Wat dat bij me losmaakt is dan toch die hype die er is. Als iedereen het blijkbaar fantastisch vindt moet ik dat toch ook vinden. Toch? En dan ga ik er wat meer nadenken over de dingen waardoor het op mij dat effect niet heeft. Ik weet het verder ook niet hè. Ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die hier ontzettend goed op gaan, maar voor mij is het een prima. De drie en een halve maan komt uiteindelijk door Linde. De tekeningen maken het geheel toch nog echt voelbaar voor me. Dus een halfje extra mag dan best. Verder weet ik het ook allemaal niet joh. Ik vind het echt moeilijk om m’n vinger er spreekwoordelijk op te leggen. Misschien hebben we het er nog eens over. Als jij het helemaal te gek vindt en mij kan uitleggen wat ik er niet aan snap. Want Melis leest drie pagina’s en die zei dat zij hier wel goed op gaat. Dat het talig is. Maar ja… ik vind het lastig. Of zo.