Vanuit verschillende kanten krijg ik al een tijdje deze tip. En op een gegeven moment breek ik en bestel ik het meteen. Bij de laatste die de tip gaf. Jaaaahaaaaaa ik koop al. Dat idee. Het is ook m’n eerste Enne Koens. Ik weet er verder vrij weinig over. Als iemand me een tip geeft vraag ik ook niet door. Ik neem het in me op en ga dan verder met m’n leven. Maar vaak ook niet. Ik zit hier nu wel super stoer te doen maar ik ben behoorlijk te beïnvloeden. Helemaal op een zwak moment. Dan bestel ik het meteen zonder erover na te denken. Zou ik misschien wel moeten doen. Maar goed. Ik ga lezen. Tot zo.

Vincent gaat op kamp. Leukste event van het schooljaar zou je denken. Voor sommige is dit ook vast het geval maar voor Vinnie zeker niet. Want als je met mensen op kamp moet die jouw leven compleet verwoesten praat je vast anders. Voor Vin is dit dus het geval. Gelukkig heeft Vincent een survivalhandboek. Komt altijd van pas. En er komt een nieuw meisje in de klas. 

Het proloog schept verwachtingen. Dit wordt spannend. En dan ga ik even terug in de tijd. Niet echt natuurlijk. In het boek. En daar houd ik wel van. Dat je opbouwt naar iets vreselijks. Dat ik mee ga aftellen en billen moet knijpen. En als snel heb ik te doen met Vincent. Hij wordt gepest. Het survivalhandboek vind ik een tof metafoor voor alles wat er gaande is. Van het schoolplein tot het bos. Is dat een spoiler? Welnee. Er staat een bos op de cover. Niks aan de hand.
De overlevingsstrategie om dit boek te overleven heb ik trouwens niet voor je. De pesterijen zijn elke keer weer behoorlijk nauwkeurig beschreven. Vincent wilt niet dat we iets missen. En als je zelf die ervaring ook hebt kan ik me voorstellen dat dit verhaal je brein lomp hard inslaat. De vraag die ik me achteraf stel is waarom het mij niet in m’n ziel heeft geraakt…

Ik snap dat de pesterijen erg zijn. Echt. Er was een periode dat ik ook elke middag in de bosjes gesmeten werd tijdens het naar huis lopen. Zo heftig als hier is het nooit geweest hoor en wellicht is dat het probleem? Dat het bij mij nooit zo heftig is geweest? Ach tja… Misschien heb je al door waar ik naartoe aan het werken ben. Ik probeer me in te dekken. Want er is iets dat ik moet zeggen.

Het komt dus niet bij een aan. En dan wil ik er toch achter zien te komen waar het aan ligt. Want het staat wel beschreven en best gedetailleerd hoe de pesterijen er aan toe gaan. Dat zou voldoende kunnen zijn. Maar wat ik wil is in het hoofd van Vincent. Ik wil weten wat hij voelt. En dan zeg jij nu iets als ‘Maar als je goed leest dan kom je er toch achter hoe hij zich voelt?’ en dan heb je een punt en toch ook weer niet. Op de een of andere manier word ik dus niet in het gevoel van Vincent gezogen. Ik kan me helemaal voorstellen dat als je zelf waanzinnig gepest bent je meteen BAM Vincent helemaal voelt. Je kent het gevoel immers heel goed. Maar ik mis toch ergens iets. Een bepaald gevoel. Natuurlijk weet ik niet te beschrijven wat het dan precies is. Classic. Maar misschien snap je wat ik bedoel. Ofzo.
Wacht.
Misschien kan ik een voorbeeld geven. Want ik heb er zojuist ook al iets over gezegd. Het blijft behoorlijk feitelijk namelijk. En op zich is dat natuurlijk ook een hoek, maar het werkt niet heel goed voor me. Ik snap het maar voel het niet. Och. Dat voorbeeld. Volgens mij heb ik iets waardoor het wat duidelijker kan worden. Volgens mij spoiler ik niet echt iets zo. En anders maar wel…

Op een gegeven moment vertelt Vincent dat hij ooit bij de ‘therapiemevrouw’ was om te praten. Op de vraag waarom hij werd gepest steekt onze Vinnie een flink verhaal af. Hij vertelt wat er zoal met hem gebeurde waarop de therapiemevrouw nog eens de vraag stelt. “Waarom word je gepest?”. Kortom: hij gaf geen antwoord op de vraag. En die antwoorden krijg ik ook niet echt. Vincent vertelt vooral wat er met hem gebeurd. Ook erg. Begrijpt me niet verkeerd. Maar ik houd er wel van om in het hoofd te kunnen kruipen. Er zijn ook wel andere figuren waardoor ik wat meer in zijn hoofd kom. Dus het is er wel maar ook weer niet echt. Voor mij dan. Het zit er echt wel. Dat zie ik. Toch pakt het me niet bij m’n strot.

En dan is er een scène. Een intense scène waarin een baspartij van de Red Hot Chili Peppers z’n intrede maakt. En ik weet precies welke. Het past er zo goed bij. Niet het hele nummer overigens. Alleen het begin. Tot aan het eerste couplet. Het is het eerste nummer van de plaat. Eentje waar ik mee ben opgegroeid. Toen ik gitaarmuziek echt ontdekte. En het brandde van cdtjes. Ik kan een enorme sucker zijn voor nostalgie maar dat is niet waarom die scene zo tof is. Wel dat ik het muziekje ken. Als Enne Koens toch een andere muziekje bedoelde maakt dat niks uit. Ik vind het vet. Ik hoor het erbij in mijn hoofd. Intens.

De laatste tijd heb ik vaker tips opgevolgd. Ik heb daar nog een aantal van op de plank staan maar vanaf nu ga ik weer een tijdje mijn eigen plan trekken. Uitzoeken op basis van wat mij trekt. Hopelijk komt er dan weer iets op m’n pad wat ik echt helemaal te gek vind. Niet dat de tips heel stom zijn hè. Ze zijn prima. Maar ik wil er een tandje bij. Ik wil zonder verwachtingen. Ik wil zonder druk. Niet dat die druk enorm is, maar ik wil gewoon m’n eigen ding weer ff doen. Zo. Ik ben benieuwd welke boeken daaruit gaan komen.