Ik zet IJshart in de titel terwijl je Frostheart op de foto ziet staan. Dat doe ik natuurlijk om de Nederlandsche lezer verder te laten lezen. Want het is vertaald. Je kan het gewoon kopen. Laat je niet afschrikken door van alles en nog wat en ren naar de winkel. Maar ik las dus het Engelse Frostheart. Wat zal het eigenlijk verschillen? Geen idee. Ik neem aan dat het verhaal niet drastisch anders is geworden.
Al een tijdje zie ik deze titel, en dan vooral IJshart, voorbij komen en pakte het mijn interesse. Met veel getwijfel kocht ik het uiteindelijk niet. Dit omdat ik het simpelweg weer vergat. Dan zag ik het weer voorbijkomen en begon het twijfelen weer opnieuw. Totdat ik laatst in @broese_utrecht rondliep om vooral mijn te lezen plank niet verder te laten groeien. Ik zag deze staan met een kapotte kaft. Dus een prijsje erop. Dat prijsje was natuurlijk een kleine prijs. En omdat ik geen hart van ijs heb (kijk dit slechte grapje eens schitteren) nam ik het in mijn armen en rekende dit zielige boekje af. Met 439 pagina’s kunnen we gerust boek zeggen natuurlijk. En toen ging ik lezen. Tot zo.

Ash leeft afgezonderd. Ergens met bergen kou en een zee van sneeuw. In die zee leven hele nare monsters. De pap en mam van Ash zijn er trouwens niet bij. Die zijn al echt super lang weg. Het leven daar is al niet echt relax maar als de gemeenschap erachter komt dat Ash een bepaald soort van magische krachten heeft wordt het nog minder relax. A-relax noemen we dat. Op zoek naar pap en mam is een goed idee. Maar hoe dan?

Waarom dit boek mijn aandacht altijd maar bleef trekken is de cover. Het heeft iets strip-achtigs. Ik moet denken aan Avatar: The Last Airbender. Ook de Nederlandse titel spreekt me wel aan. Maar blijkbaar niet genoeg om in actie te komen. De Engelse dus wel. Want als je ff er doorheen flippert dan zie je al snel dat het boek vol staat met tekeningen. Daar kwam ik thuis achter hoor. In de winkel pakte ik het en dacht er verder niet meer bij na. “Goedkoop = meenemen” is wat ik dacht. Dus even over die tekeningen… in het boek vind ik ze dus ook tof. Toch jammer dat ze niet in kleur zijn. Maar ja… dan zal het goedkoop=meenemen-verhaal waarschijnlijk niet opgaan. Geeft niks. Zo zijn ze ook tof. Punt.

In het begin heb ik wat moeite om erin te komen. Waar het precies aan ligt ga ik je niet vertellen. Dat zou zo een enorm saai en lang verhaal worden. Tjeeeeeeej wat zou daaaaaaaaat saai zijn zeg. Dus dat vertel ik je maar niet. Vooral omdat ik dan iets moet verzinnen. Ik weet het namelijk niet precies. Misschien is het de wereld die bij me moet landen? De karakters? Of misschien toch het taalgebruik? Als ik in het Engels lees vind ik het lastig om te bepalen of het aan de schrijfstijl ligt. Het feit is in ieder geval dat het even duurt. Wel vind ik het meteen interessant. De wereld en de karakters. Beetje klassiek is het natuurlijk wel. Jongen is zijn ouders kwijt. Die gaan we zoeken. Maar daar houd ik wel van. En er zijn enge monsters.

Die monsters hè… Die vind ik wel een beetje raar. Ze zijn er nou eenmaal maar ik kom er niet achter waarom ze er zijn. Misschien komt dat nog. Want… dat hoor je zo nog wel. Ik vind Ash wel een fijne jongen. Verstoten door de gemeenschap omdat hij anders is. Omdat ze bang zijn voor het onbekende. Stelletje sukkels. Het is dan ook heel fijn als er mensen komen die hem nemen zoals hij is. Je zou dit verhaal een fantasy kunnen noemen maar ik ga toch eerder voor ‘coming of age’. Hij ontdekt langzaam wie hij is en wat hij is. Er is ook lekker wat actie enzo en dat maakt het toch een feestje voor me. En het mysterie is ook fijn. en de magie ook. Ik wil weten hoe het allemaal zit. Maar als iets het verhaal voor mij maakt…

Tobu. Dat is de man. Mijn man dan. Er is zoveel aan deze yeti (is het dan wel een man?) dat ik wil weten. Ik voel dat dit een goeie is. Een hele goeie. Echt de beste. Een yeti om te knuffelen. Als ik dat doe zal Tobu dat waarschijnlijk niet op prijs stellen maar ik doe het lekker toch. Ik voel gewoon aan alle kanten dat ik het wil. Vanaf het begin al. Oké, misschien niet vanaf het hele begin maar sowieso vanaf het einde. En Tobu slaat me waarschijnlijk de tanden uit m’n mondje maar dat neem ik maar voor lief. Volgens mij heeft Ash daar trouwens meer moeite mee dan ik. Met dat knuffelen van een yeti. En dan is er een moment dat ik zelfs emotioneel word. Om hem. Spoiler vrij wil ik zijn. Maar hij doet het niet zelf. Het wordt hem aangedaan. Ohja! Daarom wil ik hem knuffelen natuurlijk! Ik houd een beetje van deze enorme yeti. Ik zou hem ook graag als voogd hebben. Bestonden yeti’s maar echt. En vooral Tobu. 

Deel twee staat natuurlijk al in de kast en ook deel 3 wil ik. Het is een trilogie. Dat is te overzien.

ps. Ik heb ergens online een inzage van de Nederlandse versie maar ik moet daar even wat over zeggen. Misschien zit het niet zo in het boek hoor, maar de Engelse versie is heel tof vormgegeven. De illustraties zijn echt onderdeel van het verhaal. De tekst gaat er omheen en al dat soort dingen meer. Je kent het wel. Bij de Nederlandse versie is het er gewoon bij geplakt. Bij dat wat ik online heb gezien dan. Heb jij het boek? Check dan even bij de foto’s hieronder of het ook zo is gedaan. Want daardoor wordt het boek echt wel heel veel toffer. Dat het met zorg is aangepakt enzo. Daar hou ik van.