Een tijdje terug las ik Adres Onbekend van Susin en dat vond ik behoorlijk tof! Warm en zielig. Je kent het wel. De cover van dat boek sprak me ook al aan en daarom wilde ik het al lezen. Bij deze merk ik dat ik de cover echt… uuuuh… hoe zeg ik dat netjes… super lelijk vind. Het spreek me totaal niet aan. En dat terwijl er een dinosaurus op staat. En niet zomaar eentje! Een heus skelet van een T-rex. Met een hoed op en een triangel is z’n klauwen. Als je een aantal jaa terug in het Naturalis bent geweest misschien hebben we elkaar dan al weleens gezien. Ik was daar namelijk ook. De hele tentoonstelling lang. Vandaar dat ik t-rex skeletten tof vind. Nu gebruik ik het gewoon even om mezelf te promoten. Een soort van. Ik heb er verder niet echt iets over gezegd. Maar goed. Ik stond voor de boekenkast en dacht “ik lees ff een bladzijde” en na die bladzijde dacht ik “Let’s get it over with!” En zo geschiede. Ik ga lezen. Tot zo.

Wilbur heeft een leven. Niet bijzonder zou je denken. Iedereen die leeft heeft immers een leven. Dat van Wilbur is dan wel samen met Sal. Ik kan niet zeggen dat ik dat heb. Een vriend die Sal heet. Hij is ook nog eens stokoud. Verder zit hij op de middelbare school en spelen daar typische middelbareschool dingen af. Ook is er een meisje. Hoe zal dat aflopen?

Ik type zojuist een soort van mini samenvatting en merkte dat ik daar moeite mee had. Want wat gebeurd er eigenlijk allemaal? Tja… Hoe ga ik beginnen met dit stuk. Want volgens mij merk je al wel een beetje waar dit naartoe gaat. Eerst maar even over de leeftijdscategorie. Het komt niet heel vaak voor dat ik boeken lees die voor 12 a 13 jaar en ouder zijn. Dat heeft te maken met tja… pubers. Ik heb er niks mee en zij. Niet met mij. Al die veel te grootse hormonale gevoelens zijn niks voor mij. Het wel en wee van die pubers interesseert me gewoon eeg weinig. Vaak zijn ze ontzettend bezig om zich te verhouden tegenover alles en iedereen en dat alles en iedereen is een ware jungle. En dit verhaal is precies dat alles.

Wilbur is een gevoelig jongen en ik kan me voorstellen dat het voor een gevoelige jongen als hij een hel is om puber te zijn. Gelukkig was ik in die tijd hard bezig alles van dat uit te schakelen… Heeft ook wel weer iets heel bijzonders. Maar daar gaat het nu niet over. Op zich komt het allemaal wel op me over, ik heb het immers uitgelezen, maar het boeit me gewoon allemaal niet. Het verhaal zie ik stiekem al wel een beetje van ver aankomen en vind ik daardoor niet echt spannend. Ik moet wel zeggen dat het soms erg grappig is. Ergens sluit ik Wilbur wel in m’n hart. De manier waarop hij de de dingen doet. En sinds mijn soort van gesprekkie met Yorick Goldewijk kan ik me voorstellen dat het allemaal in het echt zou kunnen gebeuren.

Het grote verschil met boeken voor een jonger publiek is ongetwijfeld genderdiversiteit. In 10+ boeken vind ik dat heel weinig en blijkbaar is dat echt een ding waar pubers mee worstelen. En dat terwijl het volgens mij echt al wel eerder begint. Die struggles. Dat vond ik dan weer goed om te lezen. Als het over bodypositivity gaat denk ik pffffff… Maar ja… pubers… zo gaat het nog steeds dus… Blijkbaar moet je er anders uitzien om succesvol te kunnen zijn… Maar goed. Ik ben flink aan het zaniken. Dit is gewoon niet voor mij. En daarbij vond ik het voorspelbaar. Jij vindt het misschien wel helemaal de bom. Het was ook weer geen ramp om te lezen hoor. Prima voor tussendoor. Maar ik ben blij dat het niet zo dik was.

Ohja, ondanks dat ik lekker heb zitten te zeuren geef ik het toch een voldoende. Doe ik gewoon. Dat komt voornamelijk omdat ik het uit heb gelezen een geen straf was. Ofzo. Ik weet het verder ook niet joh.