In ‘een soort van gesprekkie’ met @lindefaas_illustration hakte ik de knoop door. Ik ga Het Sleutelkruid lezen. Er zijn zoveel mensen waarvoor dit het favoriete boek is. In theorie zou dat ook voor mij kunnen gebeuren. Dat ik het opensla en dat ik helemaal word betoverd. Zou kunnen. Het is trouwens ook mijn eerste Paul Biegel. Ik heb wel her en der wat titels in m’n geheugen zitten maar ik heb het dus nooit gelezen. Het wordt eens tijd. Ik las iets over een nominatie voor de ‘Griffel der griffels’. Dat zijn hoge verwachtingen. Een beetje kenner van mijn leesgedrag weet dat dat iets met me doet. Verder past het wel in mijn onofficiële soort van klassieker queeste. Dan lees ik af en toe eens van vroeger. Een beetje professional moet toch weten waar het allemaal vandaan komt. Wie elkaar zoal inspireert enzo. Maar weet Het Sleutelkruid mij eindelijk eens de klassieker echt te waarderen?
Dit klinkt wel heel raar. Alsof ik klassiekers niet zou waarderen. Pff. De sukkel. Ik houd gewoon meer van het moderne boek. Daar is niets mis mee hoor. Want ik hoor al een paar zeurders te zitten mokken. Laat me gewoon lekker. Ga gewoon bij iemand stukjes lezen die de klassieker adoreert joh. Hup!
Zo. Die zijn weg.
Nu ga ik lezen hoor. Tot zo.

Er is dus een koning. Mansolein heet hij. Maar de beste man is echt knetter oud. Maar echt heeeeeeeeeel oud. Zo oud dat hij eigenlijk dood had moeten zijn. Heel oud dus. En nu dreigt hij dus te sterven. De enige manier om hem te redden is, je raadt het al, Het Sleutelkruid in zijn smikkel zien te krijgen. Daar gaat de wonderdokter. Op pad. Met gevaar voor eigen leven. Als dat maar goed gaat…

Volgens mij heb je al wel een beetje door wat mijn toon is in deze soort van recensie. Misschien komt het omdat ik een beetje ziek ben en in de inleiding zit het al een beetje. Ik vind Linde super lief en al die andere die dit te gek vinden vast ook, maar dit is niet voor mij joh. Ik vond er echt geen (x) aan. (Dank @pieterkoolwijk voor deze aanduiding van kont) Het heeft mij serieus nul kunnen boeien. En dan zit je nu natuurlijk op een goed onderbouwd verhaal te wachten. Tja. Dat snap ik ook wel. Ik kan dit natuurlijk niet gewoon zo laten en jou met deze treurnis achterlaten. Dat zou niet eerlijk zijn. En inhumaan. Dus zal ik je wel iets moeten geven. Zo goed als dat ik kan zal ik je vertellen van het hoe en wat. Maar niet te lang hoor.

Om te beginnen de koning. Nee, wacht. Om te beginnen de raamvertelling. Ik hou daar simpelweg niet zo van. Daar kan ik heel moeilijk omheen gaan zitten draaien maar ach. Hè. Tja. Ik zie natuurlijk wel dat het goed is. Dat het goed in elkaar zit. Dat is het echt niet. Maar iets goed vinden is weer iets anders dan het leuk vinden. En ik vind die verhalen in het verhaal maar niks. Elk hoofdstuk staan er weer nieuwe dieren aan de deur te jengelen. Ik stel mij de vraag: Hoeveel is het leven van een koning waard? Maar echt. Op een gegeven moment vraag ik het me echt af. De beste man is echt aan zijn einde toe joh. Laat hem lekker vredig sterven. Aan ieders leven komt een eind. Waarom moet iedereen hem zo krampachtig in leven zien te houden? En waarom ik dat denk heeft een gegronde rede. Want ik voel helemaal geen binding met die man. Ik krijg helemaal geen gevoel van ‘Ja! Dit is MIJN koning!’. Nee. De koning is er nou eenmaal. Maar hij heeft niets gedaan om mijn vertrouwen te krijgen. En ook de dieren kunnen me niet overtuigen.
En die verhalen in het verhaal hebben ongetwijfeld een diepe betekenis, en in het begin probeer ik het nog wel, maar niet veel later wil ik er gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn. Op het einde komt het natuurlijk allemaal bij elkaar maar tegen de tijd dat ik daar ben aanbeland ben ik dus al zwaar afgehaakt. Dit is niet voor mij. Zelfs de illustraties van Linde weten het niet te winnen van het verhaal. Zoals bij Jij mag alles Zijn wel het geval was.

Zoooooo. Dat was zuur. Het is echt heeeeeeel lang geleden dat ik zo ontzettend niet genoot van een boek. Meestal is het wel prima. Maar dit… Ach tja… Hopelijk geniet jij er nu dubbel zo hard van.