Het lijkt op een smerige marketingtruc. Precies nu heb ik wel weer het laatste deel van Het Ministerie van Oplossingen gelezen. Nu net dat ik met @sannerooseboom een track ga uitbrengen. Dat kan toch geen toeval zijn zou je denken. Daar moet toch een marketinggrootmeester aan het werk geweest zijn. En ik voel me gevleid. Want natuurlijk is dit marketing. Anders hebben we keihard zitten te werken en dan gebeurt er niks zeker. Ja dahaaaaaag! Maar vrijdag komt dus onze song online. STOM heet het. Koel toch? Wat ook koel is is dat ik nu de Zilverjongen ga lezen. Want daar heb ik best wel zin in. Tot zo!

Ik ga nu niet meer uitleggen wat het ministerie is en doet. Wat ik wel vertel is dat er een stomme sukkelguy is. Die gaat Nina echt niet helpen. Ze kijkt wel uit. Maar ja… Toch doen natuurlijk. En dan blijkt er meer aan de hand te zijn dan dat hij alleen STOM is.

Na het eerste hoofdstuk denk ik meteen dat onze song een stiekeme soundtrack is voor dit boek. Sanne zegt van niet. Ik zeg gewoon van wel. Om marketing redenen. Want het woord STOM komt behoorlijk vaak voorbij. En zo heet ons liedje. Daar zal ik nu mee stoppen te zeggen. Want anders word het een overdaad. Dat is in de marketing ook niet handig. #gratistip Want zodra ik verder lees denk ik helemaal niet meer aan ons liedje. Nul keer zelfs.

Ken je De Dood van de Auteur? Als je op m’n website bent linkt het door naar een belangrijk essay binnen de media- en literatuurwetenschappen. Lang verhaal kort: Daar doe ik niet aan mee. Ik lees De Zilverjongen anders dan de andere delen. Sinds de vorige weet ik weer ietsje meer over Sanne en probeer ik te achterhalen wat ze uit haar eigen leven meeneemt en in dit boek stopt. Ik ben de hele tijd aan het bedenken wat bij haar leven hoort. Of het nou zou kloppen of niet. Boeie. Zo staat het Ministerie gewoon hier bij mij in Utrecht. Het staat nergens geschreven, maar het is gewoon zo. Is haar favoriete band Guns n Roses! Is eigenlijk niet zo. Dat heb ik dus even gefactcheckt. En toen dacht ik. Pfff. Ik construeer wel gewoon mijn eigen versie van haar leven. Kan ik gewoon doen. Maar zo af en toe komt er iets voorbij waarvan ik weet dat het zo is. En die sommige dingen raken me dan. Dan voel ik iets. Volgens mij komt dat omdat ik Sanne aardig vind en volgens mij wij een soort van vrienden in wording zijn. Ofzo. Ze was laatst bij mij in de soort van studio om ons nummer af te maken en dan praat je ook wat. En deel je wat. En dan lees ik 1 specifiek ding en zie ik het voor me. Dat vulde m’n ogen een beetje met water. Ik kon er niks aan doen. Boeken maken mensen empatisch en dat merk ik nu dus ook weer. Ik zie een Sanne in die bepaalde situatie. En dat vind ik een beetje zielig. 

Van de vier is dit waarin ik de meeste emotie lees. Maar of dat nou komt omdat ik het met andere ogen lees of dat het echt zo is… Dat zou ik echt aan haar moeten vragen. Dat zal ik dan ook zeker nog eens doen. Ik heb de vier (inmiddels klassieke) ministeries gelezen en zullen we moeten gaan wachten. Hoe lang? Ik heb geen idee. We gaan het meemaken.

Och! Krijg de gloeiende. Kom er ik net achter dat ik de boeken laatst kon laten signeren. Gemiste kans. Maar misschien komt Sanne nog weleens langs om een liedje te maken…