Al enige tijd staat het op de plank en steeds pak ik het niet Dat heeft voornamelijk te maken met het idee dat ik erover heb. Wat weet te maken heeft met beïnvloeding van buitenaf. Ik ben ook niet perfect. Maar na het lezen van ‘Het Huis op Kippenpoten’ heb ik meer vertrouwen. Als het half zo fijn is vind ik het helemaal prima. De toon van Sophie zal ook vast vergelijkbaar zijn. Ze zal vast niet ineens totaal iets anders zijn gaan doen. Wat me trouwens echt over de streep heeft getrokken is dat ik zag dat @juf.allysha het aan het lezen was. Dus toen richtte ik een ongevraagde leesclub op. Maar om dat echt te laten slagen moet ik natuurlijk wel echt gaan lezen. Dat ga ik nu doen. Tot zo.

Yanka is een bijzonder meisje. Dat laten haar dorpsgenoten haar in ieder geval weten. En voelen. Ze hoort er niet bij zeg maar. Want ze is anders. Ze weet zelf ook wel dat ze misschien wel wat anders is. Ze wilt graag weten waar ze vandaan komt en peert hem uit het dorp. Ze laat geen familie achter. Of toch wel? En dan begint haar reis. Inner journeys all over the place.

Ik begin met een paar bladzijde nadat ik Nevermoor uit las. Sowieso vraag ik me weleens vaker af hoe snel je aan een volgend boek moet beginnen. Dat is vast voor iedereen weer anders. Want de toon verschilt behoorlijk van Nevermoor. Niet zo heel gek. Want ik lees het in het Nederlands. Alhoewel… De toon kan natuurlijk best hetzelfde zijn ongeacht of het twee verschillende talen zijn. Ik lees in totaal 35 pagina’s en ga vervolgens wat anders doen. Dat weet ik omdat ik het bijhoud. Aan het einde van het jaar kan ik dan zien hoeveel bladzijdes ik heb gelezen, hoeveel gemiddeld per dag en dat soort dingen meer. Na die 35 ga ik wat anders doen.

De volgende dag breekt aan en ik sla het boek open. Het voelt vertrouwd. Het voelt een beetje zoals ‘Het huis op Kippenpoten’. Ik vind het fijn. Net zoals bij dat boek voel ik de warmte. Zo af en toe ook totaal niet, want er zitten een aantal heftige momenten in. Met geweld enzo. Mijn haren gaan er overeind van staan. Niet echt hoor. Maar ik probeer hier een beetje aan beeldspraak te doen. Geloof ik. Of is beeldspraak wat anders? Even google gebruiken.
Volgens mij klopt het niet. Beeldspraak is figuurlijk taalgebruik. De haren die overeind staan bedoelde ik zojuist letterlijk Als je ze figuurlijk hebt opgevat klopt het weer wel. Lang verhaal kort is dat ik het soms ook intens vind. Die scenes duren niet zo heel lang hoor. Niet dat je dankt dat het doordringt zit met geweld. Wat de boventoon voelt is iets anders. Een zoektocht.

En tijdens de zoektocht van Yanka denk ik regelmatig aan wie ik nou eigenlijk ben. Er komen geen nieuwe vragen in me op maar denk aan de andere dingen. Aan de momenten dat ik op zoek ging naar wie ik was. Naar wie ik ben. Naar hoe ik zo ben geworden. Nog niet zo lang geleden. Regelmatig is in dit geval niet eens per 300 bladzijdes. Op een gegeven moment moet ik er echt vaak aan terugdenken. Want Yanka zit immers precies in die zoektocht. Niet dat ze op zoek is naar de mijne natuurlijk, wel naar de hare. Ik word biiiiiijna emotioneel maar het verhaal lukt dat net niet. Net zoals haar andere boek. Daarvoor staat het net iets te ver van me af. Nu ik dat schrijf klopt dat volgens mij niet. Het is net iets te cryptisch en te mooi omschreven daarvoor. Snap je wat ik bedoel? Wat bij mij altijd goed werkt om keihard te zegen hoe het is. Dat ik er niet onderuit kan.

Ergens aan het einde van het verhaal lees ik dit “Je had dus geen medicijnen nodig, maar een verhaal.” En dit is zo keihard waar. Als je op zoek bent naar jezelf dan. Voor mij dan. Het gaat vast niet altijd op. Maar toen ik op zoek was werd er ook gevraagd of ik medicijnen zou willen. Ik voelde in alles dat dat niet de bedoeling was. Dat is niet wat ik nodig had om de rust te vinden. Ik had een verhaal nodig. Mijn verhaal. Verhalen kunnen verdraait worden, verkeerd worden verteld of misschien wel verzonnen zijn. Mij zijn verhalen verteld die niet waar zijn, er zijn delen niet verteld of zelfs helemaal niet. Verhalen is waar ik het van moest hebben om een duidelijk beeld van mezelf te kunnen krijgen. Het ergste is dan om ze niet te hebben. Dit boek liet me dat weer even realiseren. En dat vind ik mooi. Verder dacht ik tijdens het lezen aan Brave, mannetje Timpetee, Waya en de Wolf, The Hobbit en een liedje van De Dijk. Dan weet je dat ook weer.