Dit is een tip. Niet van mij maar van @ka8leen. Ze zei tegen me “Ik moest de hele tijd aan jou denken.” Dan ben ik wel heel benieuwd of ik ook de hele tijd aan mij moet denken. Toevallig weet ik ook dat @vlogmeisjegalore dit ook een waanzinnig boek vind dus waarom ook niet. Laat ik het eens doen. Het tweede boek van Sophie Anderson staat hier trouwens al een hele tijd op mijn te lezen plank. ‘Het Meisje dat met Beren praatte’ heet het. Het werd me een beetje afgeraden. Maar sommige vinden het dan weer mooi. Eigenlijk zoals elk boek. Dit stukje tekst slaat dus weer helemaal nergens op. Lekker een beetje met lege uitspraken strooien. Een feit is dat ik er maar niet aan begin. Als ik naar de rug kijk denk ik van meh. Maar misschien helpt dit verhaal een beetje om hoop te geven. Dat ik het toch ga oppakken. Misschien ook niet. Ik ga lezen. Tot zo.

Er is een huis. Een soort van huis bedoel ik. Want niet elk huis heeft kippenpoten om mee te rennen. Daar woont Marinka en Baba Die laatste is een Jaga. Dan leidt je zielen door een poort. Marinka is voorbestemd om dit ook te worden. Alsof ze daar zin in heeft. Zij wil net als ieder ander kind een vrij leven hebben en zelf kunnen bepalen hoe en wat. Ohja… dat huis heeft ook zo haar ideeën erover.

Ik begin in de avond. Even een klein stukje. Twee hoofdstukjes. Het lijkt alsof ik nu ga zeggen dat ik het vervolgens niet weg kan leggen maar nee. Dit zijn de feiten. Ik ga vervolgens weer wat anders doen. Overigens ben ik niet overtuigd maar de toon spreekt me wel aan.
Na een vredige nacht breekt de ochtend aan en zoals vaak in de ochtend lees ik een stukje. En dan begint het. De toon spreekt me heel erg aan. Het heeft iets… uuuhm… iets zwijmerigs? Is dat een woord? Iets zachts en melancholisch. Ik voel Marinka wel. En de setting vind ik uiterst interessant. Volgens mij komt het thema uit het folklore van de Russische sprookjes. Zo komt het niet op me over trouwens. Ik heb in ieder geval niet het gevoel dat ik een sprookje lees. Alhoewel het wel de perfecte toon voor me heeft zo in de donkere december maand.
Regelmatig kijk ik op de klok. Nog een hoofdstuk. Nog eentje dan. Nog eentje en dan moet ik echt wat gaan doen. Het kan zijn dat het komt omdat ik niet zo een zin heb om iets anders te doen en weer lekker aan het uitstellen ben. Maar in plaatst van stress tijdens het lezen blijf ik rustig. Het heeft iets warms en comfortabel over zich. En dat terwijl het niet perse een warm verhaal is. Marinka is keihard op zoek naar wie ze wilt zijn. Wat dat betreft is het een echt coming of age boek. Tegelijkertijd gaat het over de dood en wat daarna komt. En dan heb je nog dat huis.

In het begin vind ik het huis maar vreemd. Het is niet iets dat ik dagelijks tegenkom maar aan de andere kant settel ik snel. Het is nou eenmaal zo en in dit verhaal klopt het precies. En steeds meer word ik ook vrienden met het huis. Niet dat het kan praten, maar zoals gezegd wel lopen. Maar het is meer dan een pratend huis. Er ontstaan emoties in me. En dat in de avond. Ik heb iets gepland dus kan niet verder lezen. Ik merk dat ik het jammer vind. Gelukkig breekt zoals elke dag de ochtend weer aan en kan ik weer verder. Ik lees het uit. Nu moet ik uit zien te vogelen wat ik er nou van vind. Ik ben niet heen en weer geslingerd. Het veranderd mijn leven niet. Ik heb niet zitten te wenen of keihard zitten te lachen. Ik had wel een warm zacht dekentje over me. En ik wilde dat Marinka zou vinden wat ze zocht. Ik stond naast haar toen ze haar keuzes maakte en wilde haar influisteren dat dat misschien niet de goede zou zijn. Maar zoals elk coming of age verhaal moet ze er zelf achter zien te komen. En ik snap haar. Zoals elk van ons dat zal doen. Want je eigen weg vinden is ingewikkeld. En extra ingewikkeld als het al voor je bepaald is. Dat overigens niet betekent dat het altijd moet gaan zoals je denkt dat er van je wordt verwacht…