Daar ben ik weer eens keer keer met een klassieke soort van recensie. Die winterdip zorgt ervoor dat schrijven niet echt lukt. Maar nu zit ik. Klaar om het te doen. Waarschijnlijk omdat ik eigenlijk iets anders moet doen. Je kent het vast wel. Nu wordt dit in ieder geval wel gedaan zullen we maar zeggen.
Dit boek heeft een hele tijd op een lijstje gestaan om vervolgens in de vergetelheid te geraken. Waarom het op het lijstje stond kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. Dat het zo was moet je dus maar van me aannemen. @uitgeverijlemniscaat zorgde er weer voor dat het op mijn lijstje kwam te staan. Niet alleen op mn lijstje maar ook op mn plank. Het werd onderdeel van mijn leesplank leeg lezen queeste. Er heeft een tijdje gezeten tussen het lezen en dit geschreven stuk. Ik moet dus weer even het een en ander oprakelen. Want m’n notities zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Ze zijn niet bestaand. Lekker handig. Mijn traditie is dat ik nu zeg “ik ga lezen. Tot zo.” maar ik heb de traditie al verbroken door te zeggen dat ik het al had gelezen. Die betovering is dus ook weer verbroken. Volgende keer beter. Ik ga lezen. Tot zo.

Wat doe je al je de opdracht krijgt om jezelf te beschrijven aan de hand van het alfabet? Voor mij zou het zoiets zijn:
A. Agrariër
B. BMW
C. Citroen…
Ik zou het natuurlijk weer eens niet serieus aanpakken en daardoor een extra opdracht moeten doen. Vervolgens ben ik er langer mee bezig dan dat ik het meteen goed zou doen. Candice Phee doet dat anders. Tenminste… lang is ze er wel mee bezig want zij schreef gewoon dit boek. Ze heeft namelijk wat te vertellen vindt ze. Zij pakt het heeeeeeel serieus aan.

Meestal zit er in de verhalen die ik lees wel een soort van magisch randje. Hierin zit er geen. Tenminste… Nee. Een realistisch verhaal is het. En aan e ene kant vind ik Candice maar irritant en aan de andere sluit ik haar in m’n hart. Ze is direct en een beetje naïef op z’n tijd. Ze is een beetje autistisch maar schrijft niet zo. En dat vind ik dan wel weer fijn. Niet dat het allemaal super feitelijk op papier staat en dat ik de verbinding maar niet kan maken met haar. Doordat ze bijvoorbeeld sarcasme niet begrijpt levert dat ook de nodige grappigheid op. Niet dat ik haar uit aan het lachen ben hoor. Het heeft meer we van iets warms. Schateren doe ik namelijk weer niet. 

Candice wil graag het goeie doen en dat komt behoorlijk naar boven. Het gezin valt langzaam uit elkaar en zij kan daar wat aan doen. Denkt ze. Misschien doet ze dat ook wel. Maar dat zouden spoilers zijn als ik dat vertel. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. De depressie van je moeder oplossen ligt misschien niet binnen de mogelijkheden van Candice. Of wel? Trouwens, dit is geen spoiler denk ik, ze schrijft brieven naar een penvriendin in Amerika. Klinkt saai. Is het niet perse. Verder heeft ze een nieuwe vriend gemaakt en hij komt uit een andere dimensie. Toch nog dat magische randje. Of niet. Wat ben ik toch aan het spoilers joh. Ik voel me vandaag niet als mezelf. Maar goed…

Candice is vooral bezig met het uitzoeken van het leven. Hoe werkt dat als je Candice Phee bent. Ik heb prima genoten van dit verhaal. Geen grootse levensveranderende momenten meegemaakt maar ik heb ook niet de hele tijd zitten zuchten. Heeeeeel soms. Beetje zoetsappig op een gegevensmoment. Maar of dat nou zo erg is weet ik niet. Ik had er geen last van. En als ik het goed aankan kan jij dat vast ook.