Het is 30 april. Op die dag zit ik dus een beetje lekker jarig te wezen in Katwijk. Ik had een heeeeele fijne dag! Lekker wandelen over het strand. Haringkie erbij. Jum. Nu ik daar zo aan denk wil ik gelijk weer terug. Kon ik maar terug in de tijd.. Dat zou toch mooi zijn. Maar volgens mij gaat Muis mij dat leren. Even terug naar de 30ste. Zit ik dus met Melis een beetje te eten op onze hotelkamer wordt er ineens op de deur geklopt. Huh?! We hebben alles al. Visje. Vrieten. Bittergarnituur. Het is een klein feestje. Als ik de deur opendoe staat daar een jongen met een pakje in z’n handen. Een pakje voor mij. Natuurlijk. Want ik ben jarig. Alleen ben ik echt veel te onnozel om meteen een link te leggen. Dat ik meteen weet van wie dit pakje komt. Ik dus vragen hoe en wat. Waarop de vriendelijke jongeman zei dat iemand dit pakje had afgegeven. Bij de receptie. Volgens mij zat ik op dat moment in een andere wereld want het kon maar van 1 iemand zijn. Ik had haar notabene om Katwijk-tips gevraagd. Het kadootje kwam van mijn kinderboekeninstamaarookwelinhetechtvriendin @jufannesophie. Natuurlijk! Dat had ik wel wat eerder kunnen bedenken. Maar ja… de zee doet rare dingen met de mens. Ik de surprise dus open maken en ziet mijn oog dit boek. Die heb ik niet. Logisch. Want uit mezelf koop ik dit soort boeken eigenlijk niet. Maar ik weet dat Anne-Sophie dit heel tof vindt. En ik weet dat ik Armstrong heeeeel mooi vind! Die komt uit dezelfde soort van serie. Dus het lijkt een goeie keus! Nu is het tijd om te gaan lezen. Tot zo.

Muis, zo noem ik de hoofdpersoon, komt te laat. Is er een mogelijkheid om terug te gaan in de tijd? Dan kan Muis alsnog het kaasfeest meemaken. Maar hoe reis je terug in de tijd? Dat wordt proberen. En zoals de titel doet vermoeden stuit Muis op A. Einstein. Onze Albert. En dan weet je het wel… of niet natuurlijk. Maar daar is dit boek ook voor. Zodat je daarna een beetje weet wie Einstein is. Enzo.

Ik zei het al. Hier heb ik niet zoveel van, en dan heb ik het over prentenboeken natuurlijk, maar het klinkt interessant. Ik houd van reizen door ruimte en tijd. De Back To The Future Trilogie hebt ik immers op BluRay. En op een t-shirt. Maakt niet uit. Maar is het mogelijk? Dat gaat dit boek me vertellen. Nee natuurlijk niet! Maar de theorie is er wel en die wordt mij geprobeerd duidelijk te maken. De relativiteitstheorie.

Als ik het opensla zie ik dus allemaal awesome tekeningen. Maar ergens vind het ik ook stiekem een beetje kitsch. Maar de mooie kant van kitsch. Het is de realistische kant van het illustratie spectrum. En als ik een plaat zie van een trein die door het prachtige Alpenlandschap rijdt smelt mijn hart wel een beetje hoor. Ik las dit namelijk toen het Spoorwegmuseum al flink wat maanden dicht was. 

Ik heb weinig verstand van dit soort boeken. Prentenboeken dus. Sowieso lees ik altijd vanuit mezelf en om nou te zeggen dat ik een heeeeel goed oog heb voor wat kinderen precies aankunnem… Maar daarom is het ook zo tof om met Sophie een boekenclub te hebben. Dus dit objectief en voor de doelgroep kinderen beoordelen lukt me niet. En trouwens… Dat doe ik überhaupt nooit. Hoe subjectiever hoe beter. Het gaat om m’n beleving. Ofzo. Misschien kan Anne me hier en daar vertellen of ik in de juiste richting denk of dat er helemaal niks van klopt. Want daar komtie…

Volgens mij is dit boek zelfs lastig als je tien bent… Het is echt een voorleesboek. Dat als je nog jong bent je gelijk allemaal vragen kunt stellen. En dan natuurlijk hopen dat je voorlezer iets over dit onderwerp weet. Want als ik het uit heb zit ik me af te vragen of ik het zelf wel begrijp. Ik lees een soort van verhaal maar het is ook een theorieboek. Ofzo. Ik vind het echt een vreemde combinatie maar toch erg interessant. Het fijne is wel dat ik hier in lees hoe ik ook denk hoe tijdreizen werkt. Niet dat geneuzel van Back to The Future. Dat je langzaam vervaagd enzo. Dat is toch wel echt de grootste onzin. Daarmee moeten we de kinderhoofde echt niet vullen. Ze moeten snappen dat dat echt niet kan. En daarom bestaat dit boek. Om te leren dat als het zou kunnen het waarschijnlijk zo zou gaan.

Ik heb eigenlijk geen idee wat ik hier allemaal voor zinnigs over zou moeten zeggen. Het is een heel fijn kado. Met heel fijne tekeningen. Met een heel fijn onderwerp. Maar of kinderen nou echt een stevige fundatie hebben over de relativiteitstheorie hierna? Dan moet dit boek keer op keer voorgelezen worden. En dan nog eens. En nog eens. En als ik dat zo zeg dan vind ik het geniaal. Je wil een boek dat je nog een keer kan gaan lezen. Samen. En dan kletsen over de wetenschap. Ohja! Op het einde staan nog wel wat gedachte-experimenten! Die zijn echt super nuttig! Daaruit krijg ik wel echt een goed beeld van de theorie! Maar ja. Ik ben dan ook al 36. En weet hier al het een en ander van.