M’n soort van queeste zet ik stug voort. Dat is die onofficiële queeste waarbij ik klassiekers lees. Dan weet je dat. De vraag is een beetje waarom dan deze? Dit is toch geen klassieker. Vorig jaar uitgebracht. Als je die twee dingen zegt ben je dus niet op de hoogte. En dat is niet erg en daarom ben ik er voor je. Om je te informeren. Wel zeg ik er ook bij dat je echt onder een steen hebt geleefd als je Nils niet kent. In mijn hoofd is dat bij iedereen wel een keer voorbijgekomen in het leven. Maar stel nou dat je er toch nooit van gehoord hebt is het ook wel weer leuk om te denken dat dit echt super nieuw is. Maar die leeservaring heb ik je nu ontnomen. Excuses.
Natuurlijk ben ook ik ermee opgegroeid. Als jaren ’90 kind kwam dit op Kindernet en het beeld staat nog op m’n netvlies. Een soort van. Het introfilmpje en het muziekje vooral. Kwam ik onlangs achter. “NILS HOOOOLGErSSOOOOOOON!” Zin ik luid mee. Maar waarom juist nu Nils lezen?
Ik was laatst in @kinderboekwinkelutrecht waar ik elke tip van Maud in de wind sloeg. En een tijdje terug zag ik deze ergens voorbij komen en er sparkte iets in me. Ik werd benieuwd. Toen ik deze dus op de plank zag staan en vroeg wat Maud ervan vond zei ze iets als “Een beetje traag.” Maar ik weet dus niet of ze het over deze editie had.
Dit wordt het oudste boek dat ik ooit las en zal lezen. Denk ik. De bijbel zie je mij niet lezen en een ouder kinderboek ken ik niet. Of misschien wel maar weet ik niet dat het zoooooo oud is. Uit 1906 komt het. Dan kan ik straks tenminste meepraten bij het koffieautomaat. Als het er om de een of andere bizarre reden gaat over deze classic. De kans acht ik klein maar je weet het nooit. Mocht ik een liefhebber van klassiekers tegenkomen dan heb ik sowieso iets om over te kletsen. Alhoewel deze persoon mij met scheve ogen zou aankijken omdat ik niet het origineel heb gelezen. Maar dat is dan gewoon een zeur. Beetje met je tijd meegaan zeggen we dan. Want deze is opnieuw verteld. Door bette Westera. En illustraties van Martijn van der Linden. En dan word er iets in me wakker. Toen ik laatst Het Sleutelkruid las liep het uit op een blamage, Kruimeltje is nostalgie voor me, Koning van Kantoren kan me niet bekoren enzovoorts. Maar deze is dus opnieuw verteld. Wat gaat dat met mij doen. Is het naar deze tijd toe getrokken? Ik kan het niet vergelijken trouwens. Het origineel ken ik niet. Misschien dat die guy bij het koffiezetapparaat mij daar meer over kan vertellen. Maar laat ik maar eens gaan lezen. Tot zo.

Nils is een kabouter. Dat was hij niet altijd al hoor. Hij deed stom tegen de dieren en toen werd hij voor straf een kabouter. Vervolgens gebeuren er dingen waardoor Nils mee gaat met de wilde ganzen. Ze zijn op reis naar Lapland. En wat er onderweg allemaal gebeurd moet je zelf maar lezen…

Zo. Ik kan beginnen. Ik lig op de bank met een dekentje. Beetje ziek te zijn ook. Ik houd het boek in m’n linkerhand en in de lucht. Zo lees ik het liefst. Niet al ziek zijnde. De rest klopt wel. Dit is een prijzig boek, maar daar krijg ik dan ook echt wel wat voor terug. Pijn in m’n handen bijvoorbeeld. Dat krijg ik als een boek zesduizend kilo weegt en ik het uren en uren in de lucht moet zien te houden. Maar laat ik er nou niet over zeuren. Het is echt kwaliteitspul. Er zijn echt mensen bezig geweest om dit een goeie te laten worden. En ondertussen heb ik nog niks inhoudelijks gezegd. Laat ik dat eens gaan doen. Want je weet nu wel dat ik problemen heb met klassiekers. Wat vind ik hiervan dan?
Het valt mij dus helemaal mee! Als ik een klassieker lees wil ik het op deze manier. Opnieuw verteld. Naar deze tijd. Niet dat dit echt naar deze tijd is getrokken maar de taal wel. Ik vind het lekker weglezen. Helemaal als ik een beetje zielig zit te zijn op de bank. Dus de taal is wat mij betreft geslaagd. Hier ga ik wel doorheen komen. Maar houdt het verhaal zelf het een beetje uit bij me?

Het boek is geschreven naar aanleiding van een opdracht voor een aardrijkskunde boek over Zweden. En dat merk ik wel echt aan alles. Heel Zweden wordt beschreven en dat heeft wel iets moois Volgens mij heb ik een aardig idee over het land. Van ruim 100 jaar geleden dan. Maar het verhaal zelf gaat voor mij op en neer. Soms gaan de pagina’s maar langzaam aan me voorbij. Dat komt denk ik door de verhalen in de verhalen. Maar soms kijk ik op welke pagina ik ben en tot mijn grote schrik ben ik er al 50 gepasseerd zonder het door te hebben. En zo gaat het het hele boek een beetje door. Ik heb overigens niet de behoefte om het weg te leggen. Soms als het toch wat traag wordt voor me heeft het vooral te maken met verhalen in de verhalen die niet echt met het verhaal te maken hebben. Snappie?
Als ik in een kabouter zou veranderen zou dat denk ik iets met me doen. Iets groots. Maar dat gevoel krijg ik niet echt. Als we het gaan hebben over karakterontwikkeling dan mag daar wel een schepje bovenop. Iets meer drama in die Nils proppen. Maar daar deden ze vroeger misschien wel niet aan. En ik dacht dat Mårten, de witte ganzerik, een enorme zeikstraal zou zijn. Dat heb ik in ieder geval zo opgeslagen vanuit de animatieserie. Blijkt helemaal niet waar joh! En die Kruimel is al helemaal nergens te bekennen. Kwam ik achter toen ik de naam hoorde in de jingle. Toen ik het boek al uit had. Niet gemist in het boek. Echt nul keer aan gedacht. Blijkbaar geen karakter die het onthouden waard is.  

Ik heb trouwens ook een favoriete illustratie. Dat ga ik ook doen als er plaatjes in staan. Even zeggen wat mijn favoriet is. Ook als ze super slecht zijn. Dus relatief. Maar de plaatjes zijn zeker niet slecht hiero. Het lijken wel allemaal kleine schilderijtjes. Echt fan zal ik er nooit van worden maar er is 1 illustratie waar ik langer bij stil blijf staan. Eens zien of ik het kan beschrijven.
Er is een bos op de achtergrond. Daar gebeurd iets wat ik niet ga vertellen ivm spoilers. Op de voorgrond staat een boom. In het zwart. Het is een silhouet. Daarin zit Niels te kijken naar het bos. Samen met wat andere dieren. Ik vind het een mooie plaat.

Al met al heb ik prima genoten. Het had zijn ups en downs. Een favoriet zal het niet voor me worden maar het heeft de klassieker ook niet officieel de das omgedaan bij me. Dat ik nu classics echt heb afgezworen. Maar ik wacht nog wel ff met de volgende te lezen… Je kunt trouwens beter dit boek lezen dan de serie nog een keer gaan kijken. Dat is traag jongen!