De illustratie. De titel. Daarom is deze hier. De achterkant lees ik toch niet. Eerder deed ik dat nog wel maar dat is inmiddels wel helemaal uit m’n systeem verdwenen. Ik weet niet wat het precies is hoor. De titel is gewoon een beetje vreemd en toch ook niet. De illustratie zegt me, en de titel ook, dat het iets met water is. Maar die golf waar ze met dat bootje op zitten… Zit een bootje op een golf? Het ligt in het water en zit op een golf… zou dat het zijn? Geen idee eigenlijk. Ook geen zin om het op te zoeken. Eerst maar eens gaan lezen. Tot zo.

Toffee en Gum. Dit zijn niet twee random woorden. Dit zijn namen. Van de hoofdpersonen. Zij vertellen dit verhaal. Ik zei net wel dat ik de achterkant nooit lees… maar voor dit stukje kijk ik daar wel altijd ff. Handig. In dit geval niet. Er staat in ieder geval dat er allemaal toestanden zijn. En dat is het ook. Toffee en Gum nemen je mee in hun leven. Het leven met Schorre Morre, de Waterwaack, de Zomp, Ome trees… nu ben ik gewoon de achterkant aan het overtypen. Dat ben je niet van me gewend. Excuus. Door met de soort van recensie dan maar.

Mijn eerste Marco Kunst boek. Hopelijk is het wat. Een tijdje terug zag ik echt overal ‘Het Verlangen van de Prins’ voorbijkomen maar dacht toen niet van “KOPUUUH!” Of moet ik dat alsnog doen? Oké. De Waterwaack van Natterlande. Waar was jij zo lang? Waar was jij al die tijd? Roep ik als ik het eerste hoofdstuk heb gehad. Dat weet ik natuurlijk wel. Gewoon in de kast. Maar dat bedoel ik niet en dat weet jij net zo goed als ik. Ik bedoel dat ik dit boek helemaal nooit voorbij zie komen op de interwebs. Ik ken niemand die het heeft gelezen. Tenminste, ik ken vast wel iemand maar daar weet ik het dan niet van. Want vanaf de eerste pagina ben ik helemaal hooked! Hopelijk blijft dat zo… maar voor nu vind ik het te gek! De manier waarop mij dit verhaal wordt verteld is helemaal iets voor mij! Het is grappig en witty. Dat betekent zoiets als gevat en geestig. Witty dan hè. Of is dit mansplaning? En door dat te zeggen ga ik er vanuit dat de lezer een vrouw is dus. Wat ben ik aan het doen? Ik praat mezelf helemaal klem. De interactie die Toffee en Gum hebben als zijnde de vertellers vind ik hi-la-risch. Volgens mij is het de eerste keer dat ik zoiets lees. Die dynamiek. Love it. Een echte broer en zus die vechtend om de eer en mijn aandacht.

“Ik ben altijd zo nieuwsgierig naar wat ik zal zeggen…” is wat ik ergens lees. Wat een fijne zin. Wat een herkenbare zin. Als je naar m’n podcast luistert dan denk ik dat je wel begrijpt waarom. Was dit een ongegeneerde poging om m’n soort van recent de podcast waarin ik ook gasten enzo uitnodig voor een soort van gesprekkie? Echt niet. Tot nu toe ben ik super enthousiast geweest en begin je je toch af te vragen waarom er dan niet meer manen bovenaan deze soort van recensie de niet podcast staan. Dat moet ik dan maar even uit de doeken doen. 

Ik vind het te dik. Zo. Duidelijke taal. Maar niet echt een goeie onderbouwing zo op deze manier. Want waarom vind ik het te dik? Het boek dan hè. En dan bedoel ik voornamelijk de inhoud. Die maakt het immers dik. De plaatje hebben daar overigens niks mee te maken. Dus die ga ik niet de schuld geven. Daar heb ik van genoten. Zorgvuldig geïllustreerde lekkernijen met een scheutje nostalgie. Voor mij dan. Bij sommige plaatjes moet ik denken aan de Lekturama sprookjesboeken. Met die rode cassettebandjes weetjewel? Het is niet precies hetzelfde, dat weet ik wel, maar ik moet er gewoon aan denken. Als ik portretten zie bijvoorbeeld. In die sprookjesboeken zitten veel verschillende stijlen en hier vind ik er een soort van eentje. Nostalgie works in mysterieus ways. Maar ik dwaal af. Ik vind het niet te dik omdat het lezen dan te lang duurt. Het is te dik omdat ik op een gegeven moment wel een beetje klaar ben. Het interessante is er dan wel voor me af. Ik had het toffer gevonden als het mysterie opgelost werd en dat was het dan. Nu ik dat zo zeg klinkt dat wel een beetje saai. Ergens is het ook wel tof dat het verder gaat. Of zo. En om eerlijk te zijn is het mysterie niet halverwege al opgelost. Er komen gewoon allemaal dingen bij die er voor mij niet toe doen. Soms vind ik dat dus enorm grappig maar soms heb ik ook zoiets van “en nu door”. Het is dus niet dat je gewoon het einde eraf kan choppen. Want dat is dan weer episch en hoort bij het mysterie. Er zit gewoon veel vulling in het verhaal. Wat mij betreft kunnen er best wat dingen uit. Want toen ik begon vond ik het echt helemaal te gek. Hier had ik echt ff zin in. Maar later vind ik het dan toch een beetje veel van hetzelfde worden of juist gewoon teveel. Waardoor de kracht afneemt. Of zo.

En ja… ik heb ook veel vulling die er niet toe doet. Groetjes!