De tip van de week is “word matties met iemand die een kinderboekenwinkel heeft.” Goeie tip toch? Zodoende kreeg ik zomaar bij een bestelling, want dat moet je natuurlijk wel eerst doen, een extra boek. Lotte van @meestermokka denkt dat ik dit tof ga vinden. Zij vond het tof. Dit gaat in ieder geval een test op haar professionaliteit zijn. Of is het een grote grap?! Want ze heeft me een moppentrommel! Ik ga er maar op een manier achterkomen en dat is een samenvatting lezen en daar een mooi verhaal omheen bedenken en hopen dat ik me eruit weet te redden. Net als vroeger. Even terug naar de middelbareschool. Welnee. Ik ga het lezen. Volwassen mensen doen dat gewoon netjes. Ik dus ook. Tot zo.

Alex heeft niets bijzonders. Ze wordt dan ook wel Alex Niemand genoemd. Niet echt aardig natuurlijk en daarbij ook nog niet eens accuraat Iedereen heeft immers wel iets bijzonders. Maar bij Alex is er toch iets bijzonders. Dat weet zij alleen niet. Want er komen weleens bussen langs om haar te bekijken. En dat is nog maar een klein dingetje. Wat is dat toch?

Tot overmaat van ramp zeg ik nooit echt wat ik ervan vond. Na het lezen. Tegen degene die het wilt weten. In dit geval dus Lotte. Ik kan toch niet in een paar woordjes zeggen wat ik ervan vind. Daarom heb ik deze rubriek. Maar het wordt tijd. Ze wacht al zo lang. En als ik begin te lezen bevalt het boek me wel. Het gaat lekker vlot en het gaat ergens heen. Ik vind het ook nog eens een beetje spannend en wil weten hoe het zit. Vaak maak ik notities. Ik schreef het volgende op “Ik krijg er een Trumanshow / Donnie Darko-achtig gevoel bij.” Dat zijn twee films. Eentje waarbij iemand de hoofdrol speelt in zijn eigen leven (ik weet ook niet hoe ik dat in het kort kan uitleggen joh. Gewoon kijken.) en de ander gaat over tijdreizen en parallel universums. Die moet ik snel weer eens kijken. Die is te gek! En na het uit hebben van het boek sta er daar nog steeds achter.

Tijdreizen dus. De cover en de titel geven dat al een beetje weg dus zie ik het niet echt als een spoiler. Misschien weet je het al een beetje maar ik ben een beetje een zeikerd als het om tijdreizen gaat. Het moet wel kloppen. Maar ja… we kunnen het niet eens dus eigenlijk is alles mogelijk. Zou je denken! Ik heb daar toch zo mijn gedachtes over. Vervolgens kan je dan wel weer bij me aan komen kloppen met zoiets van “hoezo vind je Back to the Future dan wel awesome?!” En daar heb je een punt… Ach, ik zit vol inconsistenties. Laat me.
Maar in het boek vind ik ze maar een vreemde opvatting hebben over het verleden en tijd. Als je terug in de tijd gaat “om iets te veranderen” dan kan dat sowieso niet. Je kan het wel doen maar je veranderd niks. (Ik laat die d lekker staan. Vreselijk als mensen ongevraagd redactiewerk gaan zitten te verlenen. Denigrerend is het. Zeg liever waarom het verkeert (hehehe) is.) Het verleden zoals we het nu kennen blijft zo omdat jij daar al voor had gezorgd. En daar beginnen toch een beetje de scheurtjes te komen. Ik zat er dus helemaal in. In het verhaal. Je zou kunnen zeggen dat ik best aan het genieten was. Ik weet alleen ook dat het einde en de constructie wel goed in elkaar moeten zitten om het ook tof te laten blijven. Want anders wordt het een beetje een anticlimax.

Die anticlimax komt er niet per se maar ik moet er wel bij zuchten. Ook omdat ik het van ver heb aan zien komen. De conclusie enzo. Is eigenlijk helemaal niet zo erg natuurlijk. Want ik heb zojuist ook gezegd dat ik aan het genieten was. En dat is belangrijk. Dat heeft Lotte goed aangevoeld. Met net niet 4 manen is het toch ook een hele dikke voldoende voor me. Ik zou het best willen voorlezen aan mijn hypothetische kinderen. Want ik houd wel van een tof envlot tijdreisverhaal. En mijn onwaarschijnlijke kinderen zullen dit toch wel opeten joh. Die zullen geen idee hebben. Ze zullen vast niet zo gaan zitten te zeggen “maar paaaahaaaaap dat kloooooopt nieeeehieeeet.” Die gaan gewoon keihard genieten. Tenzij ze op mij lijken…