DAN LEES IK HET WEL VOOR!

Ik wil dat mijn liefste de boeken leest die ik prachtig vind. Die voor mij bijzonder zijn. Stiekem ben ik blij dat ze dat toch niet gaat doen. Mijn @lisathompsonwrites queeste begint dus hier. Een pareltje van een boek. Een heel intens pareltje. Dat wel. Wat ik ervan vind kom je te weten namate deze queeste zich vordert. Ook hoe ik het vond om dit hardop voor te lezen. Maar eerst kom je te weten wat Melis ervan vond.

De Nachtlantaarn

Al snel blijkt dit boek het ultieme tearvehicle voor vriendjelief te zijn. Het is zo bijzonder hoe vreemden soms beter woorden kunnen geven aan onze gevoelens dan wij zelf. Hoe waardevol is het dat dit prachtige boek die rol kan vervullen. Want prachtig is het, ik vind het zo’n prestatie hoe Lisa Thompson gevoelens daadwerkelijk voelbaar kan maken, zonder het er dik bovenop te leggen. De constructie van die gevoelens is subtiel en geraffineerd, en begint zich uit te kristalliseren met een betekenisvol stukje foreshadowing: het moment dat stiefvader Gary z’n jack over dat van Nathan hangt. Een teken aan de wand voor wat Nathan te wachten stond. Stond, want door de sprongen in tijd ontvouwt Lisa zorgvuldig een verdrietig beeld, maar nooit zonder hoop te verliezen. En dat alles in de vorm van een spannende detective met prachtige details; de denkbeeldige vriendjes die opduiken op momenten dat coping nodig is, symbolische kleuren en kleurrijke fantasieën, het leren kennen van Charlotte door Kitty en misschien wel de allermooiste scene uit het boek: het moment dat Nathan het cadeau van zijn moeder uit pakt en ten diepste beseft hoe veel ze om hem geeft. En hoeveel dat diepe besef vervolgens teweeg brengt in zijn leven.

Daarom, hoe fijn is het dat je aan de hand van een boek – geschreven door een ander – iemand beter kunt leren kennen en iemands gevoelens beter kunt begrijpen. Dank daarvoor lieve Beesie.

P.S. @taikawaititi MOET hier een film van maken!