Deze is voor Allison. Natuurlijk ook voor jou hoor. Degene die nu luistert of leest. Niet dat je denkt dat je daar nu direct mee moet stoppen. Ik waardeer jouw namelijk ook. Je mag er zijn. Wees trots op wie je bent zelfs als je Allison niet bent. Weetje, ik probeer ook maar een grappige, gezellige, leuke hoek te vinden voor deze soort van recensie. En die hoek heb ik verkregen in de @winkelvolwinkeltjes. Even verderop in de straat waar ik woon, pal tegenover de bekende geschilderde boekenkast, zit die winkel. Daar kan je terecht voor je kadootjes. Dit is geen reclame. Maar toch ook wel. Is namelijk een te gekke winkel. En daar ligt De Meisjes dus ook. Die worden klaarblijkelijk gebracht door de man van Annet en worden daar keiharde euros mee verdiend. En ik had al in mn hoofd om daar mijn euros naartoe te brengen voor dit boek. Maar waarom is deze dan voor Allison?
Ze vroeg of ik haar wilde vertellen wat ik ervan vond als ik het uit had en of ik dat in niet al te veel woorden wilden doen. Nu hoor ik je al een beetje grinniken. Ik heb haar meteen laten weten dat ik niet een man ben van few words. Ohja. Ze is Engels. Die Allison en ze werkt bij de Winkel vol Winkeltjes. Haar Nederlands is niet zo wat dus uiteindelijk heeft ze hier helemaal niks aan. Ik moest maar eens gaan lezen. Tot zo.

Zeven sprookjes. Nog eens vertelt. Maar dan anders. De Meisjes spelen de hoofdrol. Wat kan ik er verder nog over vertellen. Dit was het wel. 

Waarom ik dit wilde lezen heb ik je nog niet laten weten. Het zal geen verassing zijn dat ook ik Lampje heb gelezen. Wat je misschien niet wist is dat ik heb gedaan naar aanleiding van de boekenkastschildering dat ik zojuist nog noemde. Daar staat die tussen. uiteraard. Want het lijkt erop dat Lampje in ieders top vijf te vinden is. Niet in die van mij. Het lijkt er alleen op. Ik vond lampje tof hoor, daar niet van. Literair en toch toegankelijk niet niet te bedacht. Ofzo. Met de komst van De Meisjes ben ook ik super benieuwd. Ik ben geen groot fan van korte verhalen maar ja… Deze hoort er gewoon bij.
Het is wel erg goedkoop om over het formaat van het boek te zeuren. Ga ik dus ook niet doen. Er valt ook weinig te zeuren. Het is precies wat het moet zijn. Ik sla het open en dan begint het…

Het eerste meisje
Klassiek. Vast om me in te laten komen. Dit meisje geeft me een comfortabel gevoel. Ik sta nog niet met trompetten te schallen over hoe waanzinnig ik het vind. Maar comfortabel is ook fijn. Dekentje. Chocolademelkje. Haartvuurtje. Op de tv dan. In mijn huis een fik maken is een behoorlijk slecht idee namelijk. Op het einde nog net ff een twist. Een ander einde dan dat ik het ken. Dat geeft me een glimlach.

Het tweede meisje
Masochisme is het woord. Wat nou schattig meisje met een o zo cute rood jasje. Ze heeft duistere gedachtes. Met duistere bedoelingen. Maar waarom? Dat kan ik er alleen maar zelf bij bedenken. Dat zint mij wel. De perspectieven. De compassie die ik krijg. En dan alles wat niet gebeurd. En hetzelfde lot.

Het derde en vierde meisje
Ik weet wat ik wil zeggen en toch ook niet.
Ik ken het maar toch ook niet.
Ik ben boos en toch ook niet.
Ik begrijp het en toch ook niet.
Ik vind het mooi en toch ook niet.

Het vijfde meisje
Ik heb een nieuw woord geleerd. Ik las het, vroeg wat het betekend, sloeg het op. Prozaïsch. De laagjes zitten erin maar boeiend vind ik ze niet.

Het zesde en zevende meisje
Ook hier wil ik het sprookje ontdekken. Daar geniet ik van. Ook als het me niet lukt. In een keer. Er hangt iets in de lucht. De duisternis. De Dominee. Anna. De duisternis neemt m’n hersens. En daar is de conclusie. “In een keer.” Dacht ik net nog. Maar ik weet nog steeds niet om wel sprookje het gaat.

Het achtste en negende meisje
Wederom. Dat is het woord dat ik zoek. Ik heb het net al gelezen. Denk ik. Wederom hetzelfde sfeertje. Vind ik dat erg? Denk ik. Niet echt. Maar het lijkt wel erg op de ander. Denk ik. Ik moet niet teveel denken.

Het laatste meisje
De omdraaiing. Natuurlijk. De tragiek. Ook al. Maar voordat ik in mijn eigen misère verdrink. Ligt er hoop aan de horizon.

Dat was een literair hoogstandje. Potverdrie zeg. Deze soort van recensies dan hè. Poëtisch en alles enzo. Deze kwaliteit vind je echt alleen hier. Prachtig. *trompet geschal* maar even over De Meisjes nu. Dit lijkt net als Lampje dat literaire te hebben. Voor mij persoonlijk zeker niet vervelend. De sfeer vind ik heerlijk. Vooral de duistere randjes. Ik wil dan ook meer van het tweede meisje. Een langer verhaal en nog een tandje duisterder. Dieper in de breinen van de twee. Dieper in de gevoelens van de twee. Dieper in het verleden van de twee. Zo las ik het sprookje nooit. Zo wil ik het sprookje lezen.
Ook vond ik bij het tweede meisje mijn favoriete illustratie. Favoriete klinkt wel grootser dan het is hoor. Ik heb er verder niet zoveel mee. Maar dat tweede meisje. Die illustratie werkt goed voor me. Ik wil nu nóg meer over haar te weten komen.

En dan de kritische kanttekening. De vraag die ik mezelf stel is de volgende: Is dit een kinderboek? Het antwoord vind ik ingewikkeld. Er zullen vast kinderen zijn die dit tof gaan vinden. Het zullen vooral de volwassenen zijn die ermee weglopen. Dat is mijn o zo kritische en professionele oordeel. En misschien wel helemaal onwaar.