Dit wordt een inleiding van niks. Geen groots verhaal over hoe dit boek tot mij is gekomen. Gewoon met een doos die @uitgeverijlemniscaat mij opstuurde. Als ik dit eerste deel tof vind dan zijn erna nog eens 4. Dat is toch altijd leuk. Heb ik verder nog iets te melden? Ik geloof het niet. Ik ga maar eens lezen. Tot zo.

Thomas vindt iets in de tuin. Een fruitboom. Niet zo boeiend natuurlijk. Er zijn zoveel fruitbomen in zoveel tuinen. Toch is dit wel boeiend! Er groeit namelijk iets in het fruit. Dan mag jij raden wat dat toch eens zal zijn… Maar wat moet hij er nu weer mee? En zouden er nog meer van die vruchten aan de boom groeien?

Het is meteen vrij duidelijk voor me wat er zoal gaat gebeuren. Daar doet het verhaal niet al te moeilijk over. De titel trouwens ook niet. Van de cover word ik wel vrolijk trouwens. Dit had best in de inleiding kunnen staan. Want dat is toch het eerste wat ik zie. Daarna zeg ik dan van “ik ga lezen. Tot zo.” Je snapt me wel. Ik krijg trouwens al snel nostalgische gevoelens. Want waar ik aan moet denken is een film die ik vaak heb gezien. Die ergens in m’n hart zal blijven zitten. Waarnaar een van onze poezen is vernoemd. Niet naar de film maar wel de, voor mij dan, hoofdpersoon. Nee het is gewoon zo. Ik denk aan Zwelgje. Uit de film ‘als je begrijpt wat ik bedoel’ met Olivier B. Bommel. Tijdens het lezen hoor ik de geluiden en muziekjes uit de film. Weet je wat… ik zet het gelijk even op. 

Jaaaahooooor! Wat een film is dit! Hoe Olivier en Zwelgje samen zijn vind ik vertederend. Ontroerend. En alle wat ik hoor en zie zitten echt verankerd in m’n ziel. Als ik die zou hebben dan. Want daar geloof ik niet in. Spreekwoordelijk dus. Om een beetje kracht bij te zetten. Als je die film nog nooit hebt gezien moet je nu stoppen met wat je aan het doen bent en kijken. De film staat op YouTube. Weet je wat… Ik plak het hier ff onder en dan ga ik daarna verder met mn verhaal. Geniet ervan. (Dat is geen bevel) Tot zo.

Dat is toch fantastisch? Precies! Terug naar het boek. Ondanks dat het net onder mijn… ik wilde leeftijd zeggen maar dat is echt wel een beetje raar. Bijna alles dat ik lees is voor “onder mijn leeftijd” en dat maakt mij niks uit. Ik geniet ervan. Dus hou nou maar weer op met judgen. Ga dan lekker iets anders doen dan dit stuk lezen over wat je toch niet interessant vindt. Waar was ik? Ohja! Dit boek is vooral voor de 8 plussers. Of 7. Ik weet het eigenlijk nooit zo goed. Maar over het algemeen lees ik 10+. Dat betekent niet dat ik niet van deze boeken kan genieten. Dat kan ik wel degelijk. Ik moet regelmatig een beetje grinniken en leef met Thomas mee. Maar dan merk ik toch wel dat ik wat diepte mis. Niks aan de hand natuurlijk. Dat vind ik gewoon tof. En dan kan je nu zeggen van “ja maar dit is 8+ en dan zit dat er nooit in.” daarop zeg ik dat dat niet waar is. Er had best een diepere emotionele laag tussen Thomas en zijn draakje kunnen ontstaan. Misschien komt dat in de andere delen? Geen idee. 

En dan ga ik nu even een piepklein beetje zeuren. Oké? Is niet zo erg toch? Het is een beetje mierenneu… uuh… chicaneren. Komtie. Waarom noemt Thomas zijn opa de hele tijd grootvader? Dat klinkt me toch een partij oubollig. Of zeggen kinderen vandaag de dag weer grootvader? Dat ik nu echt de leeftijd heb bereikt dat ik echt werkelijk waar geen idee meer heb welke slang er wordt gebruikt. Iedereen zegt toch gewoon opa? Toch? Ik snap wel dat het net iets te letterlijk is vertaald vanuit het Engels. Maar toch klinkt het voor mij een beetje vreemd. Ennn nog een puntje van kritiek op het soort van artwork. Sommige bladeren zien eruit alsof ze in de hoeken zijn verbrand. Helemaal te gek natuurlijk! Het klopt helemaal! Door de draken in het boeken enzo. Ik denk ik zeg het er even bij. Misschien had je die link niet gelegd. Beetje mensplaining is het wel. Denigrerend ook. Ik schat je te laag in. Excuus daarvoor. Maar die brandplekken zitten alleen op een hele hoop plekken verkeerd om. Dat het gedeelte waar de letters op staan eigenlijk geen papier is. Begrijp je wat ik bedoel? Dus de hoek is niet verbrandt maar de rest van het “papier’. Rondom de titels van de hoofdstukken is het goed te zien. Daar is het als er een gat in is gebrand. Weet je wat? Kijk maar even bij de foto’s hieronder. Dan snap je vast wat ik bedoel. Het is een beetje zeuren hoor. Maar het viel me gewoon op. Wat een oog voor detail heb ik toch ook. Tjongejonge. 

Conclusie: Grootse levenslessen haal ik hier niet uit. Groots plezier ook niet. Wel een moment van lekker lezen met een glimlach op m’n gezichtje. Zo hè, dat klinkt corney. Ik verwacht niet dat ik de serie verder ga lezen. Tenzij het ineens in de brievenbus zit. Want een fijn moment lezen is altijd leuk. En dat kan ik met deze boeken.