Dit boek kreeg ik voor Sintenkerst afgelopen jaar en begin er maar laat aan. Het is namelijk niet zo dat ik enorm sta te springen om iets nieuws van deze auteur te lezen. Ooit schreef ze een van mijn favoriete series, en waarschijnlijk die van jou, maar ze is behoorlijk van haar voetstuk gevallen. Laten ik het hier niet teveel hebben over de auteur. Dat is namelijk gewoon een onuitstaanbare keiharde TERF (zeg TURF). Wel ga ik m’n podcast gebruiken om erover te gaan praten. Ik heb iemand die duidelijk uit gaat leggen wat precies het probleem is. Wat is eigenlijk een Terf en wat is het probleem dan? Maar dat komt dus nog. Laten we zeggen dat de auteur niet zo inclusief is als dat ze in haar boeken doet lijken. Eerst maar dit boek lezen. Even kijken of ik het los kan laten. Tot zo.

In een land hier ver vandaan en in een tijd lang geleden woont Koning Fred. En dan noemt een meisje hem dingen. Dat vindt Fred natuurlijk niet leuk. En toen was daar ineens de Ickabog. Of toch niet? Beetje wazig stukje dit hè? Maar anders komen er allemaal spoilers. Ook weer zo wat.

Ik dit dus lezen. Merk ik dat ik met een oordeel zit te lezen. Dat ik ga proberen om verborgen boodschappen eruit te halen. Misschien niet zozeer verborgen. Dat zou betekenen dat de auteur het er expres in heeft gestopt, wat niet geheel ondenkbaar is natuurlijk, maar misschien wel onbewust. Hoe dan ook lees ik niet zo relax. En dan moet ik weer helemaal uit gaan zitten te zoeken of dat aan het boek ligt of aan mijn vooringenomenheid. Spoiler: Het ligt aan het boek. Voor mij dan. Misschien vindt iemand anders het helemaal te gek maar ik kan er niet veel van bakken. De urgentie mist ofzo. En de zinnen lopen niet lekker. Ik weet het niet. Het pakt me gewoon niet. Het kan ook liggen aan de setting? Dat een soort van middeleeuws iets mij niet trekt? Ik heb niet zo heel veel van dit genre in m’n kast staan… Ook las ik dat ze het verhaal helemaal verspreid over een waanzinnig lange tijd heeft geschreven. Dat verklaart ook wel het een en ander. Dat het soms toch wat hakkelig en onsamenhangend voor me aanvoelt. En dan is er ineens iets wat mijn aandacht trekt. Iets wat te maken heeft met het begrip Terf…

Er wordt getwijfeld over het geslacht van iets of iemand. Maar verder wordt er ook weer niet heel erg bij stil gestaan. Ik kan de auteur nu niets verwijten. Doen we dat wel in de podcast. Want in hoe verre moet je kunst en de maker ervan gescheiden houden? Of kan je dat niet los van elkaar zien? Hmmm… Altijd een lastige vraag. Nog even door met deze soort van recensie.

Warempel. Als het einde in zicht is kom ik er toch nog in. Ergens vanaf bladzijde 250 van de 300. Maar dat kan ook komen omdat ik het gewoon uit wil hebben en aan iets nieuws wil beginnen. En als ik het dan eindelijk uit heb, na wat zuchten en steunen, kan ik een beetje terug gaan kijken. Op zich zitten er wel wat levenslessen in. Waar iemand misschien wel iets mee kan. Ik niet. Ik ben er wel een beetje klaar mee. Of dat nou aan mijn bevooroordeelde hoofd ligt of niet. Ach. Ik vraag me ook af of ik het boek nou zit af te kraken of dat er ergens wel iets objectiefs in zit? Boeie. Dan moet ze maar wat liever zijn voor de medemens. Niet dat ze dit stuk ooit zal lezen hoor. Zoveel bereik en dus macht heb ik niet. Zij wel. En dat is precies waarom ze niet zo dom moet zitten te praten. Maar daarover dus later meer!

Wat ik met dit boek weer heb gemerkt is dat het “kennen” van een auteur echt invloed heeft op mijn leesgedrag. Bij Sanne Rooseboom en Pieter Koolwijk had ik het al eens eerder. Maar waar precies dat hun boeken nog meer diepte gaven heeft dat hier niet dat effect. Ik krijg juist weer een beetje meer een hekel aan de auteur. Helaas.