Misschien heb je het onthouden en misschien ook niet. Volgens mij heb ik het nooit op deze manier uitgesproken dus de kans is groot dat je het niet weet. Als ik het zo zeg dan ben je waarschijnlijk niet verrast en heb je het idee dat ik het vast wel eens heb gezegd. Ik heb namelijk een queeste. Maar welke ook alweer? Er zijn er al een aantal geweest. Ik lees de kinderboeken die in @spoorwegmuseum te koop zijn. Maar dan wel diegene die voor mij bedoeld zijn. Soort van dan. Aangezien ze niet echt voor mij bedoeld zijn. Ik doe al een tijdje over deze queeste en vooral omdat er een half jaar niks te beleven was in het museum. Maar nu heb ik deze dus gelezen Deel 2 van de serie ‘De Trein naar Onmogelijke Bestemmingen’. Als ik het goed heb is deel 2 onlangs in het Engels uitgekomen. Of ik die ga lezen lees je straks. Is ook niet interessant voor nu. Eerst deze lezen. Ik ga dat nu doen. Tot zo.

Suzy heeft er weer zin in. Op de Post Express werken. Dat is niet zomaar een posttrein. Waarin je in onze wereld kolen in de vuurkist smijt doe je in deze bananen. Geen gewone bananen trouwens. Maar dat snap je denk ik wel. Deze trein rijdt door de Uni van Onmogelijke Bestemmingen. Een andere wereld dus. En met magie enzo. En dan hoort Suzy dat er iemand Trollenstad wil vernietigen. Dat kan natuurlijk niet zomaar. In actie komen dus.

Bij deel 1 moest ik wel een beetje opletten om de wereld in me op te kunnen nemen. Maar dat lukte toen wel. En als ik hieraan begin zit het nog wel aardig in m’n hoofd. Dat is maar goed ook. Want als ik dit op zichzelf had moeten lezen… oef. Dat wordt wel lastig. Vast wel te doen hoor. Je hoeft er alleen maar voor te kunnen lezen. Begrijpen is een ander verhaal. Ik was ook even vergeten hoe de namen ook alweer waren van alle karakters. Die vind ik niet zo relax. Ze halen me er een beetje uit. Maar goed. Het is niet anders. Verder leest het prima voor me hoor. Prima verhaal ook wel. 

De trein, dus de Post Express, wordt ook een keer ‘De Oude Dame’ genoemd. En dat is toch raar. Want die trein staat in @spoorwegmuseum en is zeker geen posttrein. En er gaan al helemaal geen bananen in. Die trein is de welbekende 3737. De laatste stoomtrein. De trein die niet meer rijdt. Misschien heeftie wel een dubbelleven. Dat zodra de lichten uit gaan er een of andere trol en een gele beer tevoorschijn komen en de boel op te stoken. De officiële naam is niet ‘De Oude Dame’ hoor. Dit is de bijnaam die de echte liefhebbers “haar” hebben gegeven. Ik vind treinen met “ze” aanspreken een beetje raar. Komen er weer van die mannen die iets onder controle kunnen houden. Ze zullen zeggen van niet, maar het is vast zo. Ze zullen zeggen dat je de machine als een vrouw moet behandelen. En vervolgens berijden ze de machine. Doet de machine wat zij willen dat het doet. Even terug naar het boek.

Het voelt meer dan eens behoorlijk random aan allemaal. Niet alleen de gebeurtenissen, maar ook het woord dat ik je nu ga vertellen. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet of wat ik me erbij voor moet stellen. Komtie. Melkboerenhondenhaar. Ik dus opzoeken. Blijk het dus niet random te zijn maar is het dus echt iets. Heb ik wel weer iets geleerd. Maar nog steeds vind ik het random. En dan lees ik wat verder en is het ineens totaal niet meer random. Klopt het precies. Het blijkt een zorgvuldig gekozen woord. Gloeiende. Dit was dus een slecht voorbeeld maar verder zijn er behoorlijk wat dingen waarvan ik denk ‘Zo. Dat is random.’. Dat vind ik niet perse erg, maar ook niet echt goed. Prima. Dat is het. Ik heb een prima tijd gehad met dit boek.

Als het derde deel wordt vertaald èn het ligt in de winkel van het Spoorwegmuseum zal ik het zeker lezen. Want op zich ben ik wel benieuwd wat er verder nog gaat gebeuren. Maar zolang dat niet gebeurd vind ik het we prima zo. En daarbij heb ik een queeste. Dus zal ik dan wel moeten.