En de queeste goes on. De ‘leesplank leeg lezen queeste’ bedoel ik dan in het specifiek. Na ruim een jaar op de plank te staan geef ik de beurt aan deze. 27 oktober 2020 bestelde ik het. Het is het eerste deel van een trilogie en als dit te gek is heb ik een super fun time. Want er zijn er dan nog twee. Maar dat snap je wel. Hoef ik niet uit te leggen. Toch gedaan. Excuus.
Er zijn boeken die ik bestel en die ik meteen voorrang geef. Waarom heeft het dan zo lang geduurd? Ruim een jaar. Dat ik dan nog zin heb joh. Maar een queeste is een queeste en ik moet de afspraak met mezelf nakomen. Ik weet ook gewoon niet precies waarom ik het liet staan. De cover heeft iets mysterieus en daar houd ik meestal wel van. Echt geen idee. Elke keer keer ik naar de rug en dacht ik van nee. Laat ik nu maar gewoon gaan lezen. Voor eens en voor altijd van de plank. Tot zo.

Nick verhuisd naar een of andere plaats waar zijn oudtante een huis heeft. Die is dood. Dat je het even weet. Hij verhuist daar naartoe met z’n broertje en z’n pa. Niet met z’n moeder. Die is ook dood. Wees niet bang. Dat zijn geen spoilers. Op zolder van dit nieuwe huis vindt Nick allemaal spullen. Die moeten weg want dit wordt zijn slaapkamer. Verkopen dus. Houd ie er ook nog wat aan over. Maar er gebeurd iets vreemd. En dan nog vreemdere dingen. En dan nog meer super bizar vreemde dingen. En dan zijn er nog die guys in pakken…

Waarom heb ik dit zo lang laten liggen? Denk ik behoorlijk snel. Het begint al vrij snel mysterieus te worden en haalt me lekker binnen. Nog een pagina en nog eentje. Ach, ik doe er gewoon nog eentje. Wat kan het kwaad. Want dat vind ik fijn. Een beetje snelheid. Niet teveel geleuter en gezanik. Later zal ik erachter komen dat dat er op een andere manier in zit. En dat ik toch wat problemen heb met het verhaal. Ik vind het niet heel slecht ofzo hoor. Uiteindelijk ga je erachter komen dat ik het een prima boek vind maar niet de trilogie af ga lezen.

De problemen laat ik nog even door wat ze zijn. Eerst wil ik even wat kudoos uitdelen. Het idee vind ik namelijk wel tof. Ik ga nu niet met spoilers zitten strooien maar de cover zegt ook al het een en ander. De apparaten die Nick verkoop… daar is iets mee. De titel geeft ook al weg dat Tesla daarmee te maken heeft. Hoe dat in het verhaal zit verweven… Nu gaat het mis bij mij. Het zit er niet in verweven. Het ís het verhaal. En dat zorgt er bij mij voor dat ik toch wil weten hoe het allemaal zit. Tot op het einde. Zometeen lees je wel dat ik een probleem heb met het einde. Maar eerst die andere. Problemen dus.

Die dode moeder. Het heeft verder weinig invloed op het verhaal of op wat dan ook. Maar ach. Het geeft wel wat emotie aan Nick. Ofzo. En dan verdere emoties. Liefde. Liefde is natuurlijk geen op zichzelf staande emotie maar een brei van allemaal gevoelens enzo. Maar dan had ik een soort van bruggetje. Ofzo.
Dit is meer een soort van YA boek en dat merk ik. Ik lees dit soort dingen niet zo vaak. Het zal wel zo horen maar ik vind het maar vreemd. Liefde niet hoor maar het highschool gehalte ervan. Ik heb gewoon niks met het puberale liefdesleven. Dat gaat toch wel weer voorbij en is zo plat als maar zijn kan. In dit boek dan. Niet dat puberliefde plat is. Het kan juist heel intens zijn. Maar dat lees ik dan weer niet graag. Don’t care for it. Binnen dit verhaal vind ik het maar afleiden. Het middengedeelte is dus gemixt voor me. De basis vind ik tof en de rest meh. En dan komt het einde…

Natuurlijk ga ik niets inhoudelijks zeggen. Dat zou mij echt een onwijze sukkel maken, of nog een grotere als je dat al vond. Maar echt. Dat einde. Op een gegeven moment denk ik echt “NIET?! DIT GAAT NIET GEBEUREN?!” En op dat moment weet ik nog niet echt wat er gaat gebeuren. In m’n hoofd is het niet al te best. Ik lees dit in de lunchpauze en deel het met wat collega’s. Ik moet er ontzettend om lachen. De rest ook. Dan lees ik verder en komt het nog uit ook! Soort van dan. Ik vind het echt super onnozel. En ongeloofwaardig. Kom op. Ik twijfelde al wel een beetje of ik verder zou gaan met de serie maar het einde heeft me over de streep getrokken.

Uiteindelijk heb ik een prima tijd gehad. Was nieuwsgierig en alles enzo. Maar deel twee en drie… niet voor mij.