Vanaf het moment dat ik @uitgeverijbillybones leerde kennen zie ik deze titel voorbijkomen. Volgens mij was het toen echt net uit en het trok me voor geen meter. Als ik naar de cover kijk denk ik namelijk niet van ‘JAAA! AWESOME! ECHT IETS VOOR MIJ!’ Nope. Want een hond op twee poten en een raar beest ernaast… Ik weet het niet hoor. Het ziet ruit als hardcore fantasy. Ik moet wel zeggen dat ik de ballen verstand van het genre. Als dit al hardcore fantasy voor me is… Er zullen vast een hoop mensen me nu uitlachen. En dat geeft mij helemaal niks! Misschien moet ik in een soort van recensie de podcast eens onderzoeken wat voor soorten fantasy er allemaal wel niet zijn… Dat is voor later. Maar nu ik dus wat jaren verder ben, en weer ietsje meer volwassen, kan ik die oppervlakkigheid van het afgaan op de cover even aan de kant zetten. Onlangs is het derde en laatste deel uitgekomen en is de commitment te overzien. Niet dat ik aan een serie begin waar 25 delen van zijn. Dus ik geef De Eindeling het voordeel van de twijfel. Het is immers Billy Bones. Dat kan bijna niet misgaan. Nadat mijn winkelwagen in @dekinderboekwinkel weer een boek bevat kan ik bijna beginnen. *3 dagen later* Ik ga lezen. Tot zo!

We zijn in het land Nedarra. En er is een soort van hond. Byx. Maar het is dus een dariene. En die wezens hebben een lekker zachte vacht. En mensen vinden dat fijn. Byx gaat ff weg en als ze terugkomt is haar hele familie pleite. Ze moet haast wel de laatste van haar soort zijn. De Eindeling. Maar dan wordt ook zij achterna gezeten…

Ik schaam me al snel voor mijn sceptische sukkelachtigheid. Dit leest heerlijk. Schamen doe ik me niet echt hoor. Maar het leek me leuk om dit te zeggen. Het maakt me namelijk niet zoveel uit. Ik ga vaak op covers af. Nou en. Even door nu! Ik start lieflijk maar ik moet wel wennen aan het feit dat ik een soort van hond ben. En als dat nog niet erg genoeg is kon mijn primitieve brein niet bedenken dat Byx ook wel eens een vrouw kon zijn. Want stoere heldhaftige dingen zijn blijkbaar voor mannen weggelegd. Nu schaam ik me wel een beetje voor mijn sukkelachtigheid. En dan… BAM! Reddingsacties! Geweld! Moord! Zieligheid! Alleenheid! Wegrennen! Er gebeurd een hele hoop. Melis vraagt me wat ik aan het lezen ben. Dus vertel ik dat even. Haar ogen werden groter en groter. ‘En nu heb je het bijna uit?’ vraagt ze. ‘Welnee!’ zeg ik daarop. ‘Ik ben pas bij hoofdstuk 10!’ Er gebeurd dus een hoop. Het gaat super snel en op dit moment vind ik dat helemaal nog niet erg.

Ken je mijn brein nog? Die is dus ook een beetje bekrompen en beperkt. Die heeft toch moeite om voor te stellen, vooral in dialoog, dat het een soort van dieren zijn. Misschien komt dat door de snelheid? Dat ik niet kan wennen ofzo? Ik heb geen idee. Maar ik blijf doorlezen. Ik vind het namelijk behoorlijk tof! Zoals je inmiddels wel weet ben ik verre van een fantasy expert. Maar echt verre. Serieus. Ik hou van magische werelden, maar dat is in mijn ogen geen fantasy. Daar heb ik een ander beeld bij. Is dat raar? Ben ik nu raar? Of is dat gewenning? Magische werelden lees ik veel vaker namelijk. Want dit is niet echt een magische wereld. Geloof ik… Nou ja... volgens mij is dit in ieder geval de perfecte instap om de wereld van de fantasy verder te verkennen. Als je een klein beetje geïnteresseerd bent erin of gewoon eens wilt weten wat de fuzz is all about met dat fantasy. Want blijkbaar zijn er talloze soorten fantasy. Daarom zal ik in een soort van recensie de podcast maar eens iemand vragen welke er zijn. En wat de verschillen zijn. En dan kom ik er waarschijnlijk achter dat dit de kitsch is onder de fantasy boeken. Boeie. Ik heb het uitermate naar m’n zin.

En dan dit. Die korte hoofdstukken. Sommige kan je makkelijk combineren maar tjonge wat is dit soms fijn. ‘Alweer een hoofdstuk uit?! Nog eentje dan.’ gaat het. En nog een en nog een. Tja… Dan is het zo uit. Toch weer slim hoor. En het is trouwens een viering van de onbetrouwbaarheid van de mens. Ik moet immers ook iets inhoudelijks zeggen. Gelukkig zitten er ook goeie in hoor. Maar vooral slechte. Van die laffe. Je kent ze wel. En dan gebeurt er een beetje iets vreemds. Althans, ik vind het vreemd. Natuurlijk ga ik niet zeggen wat. Dat zou een dikke spoiler zijn. Het laat m’n wenkbrauwen rijzen. Ik vraag me af hoe realistisch ik het vind. Maar dat slaat echt volkomen nergens op als je een boek leest wat over een pratende met een zwaard zwaaiende soort van hond gaat.

Nog even een disclaimertje. Als je niet van dood en verderf houdt raad ik je zeker aan ver van dit boek vandaan te blijven. Maar of ik de andere delen ga lezen? Tuurlijk! Heb je die manen niet gezien ofzo?! Maar nu nog even niet.