Wat als ik deel 1 van Chaotische Goden tof vond? Dan lees ik natuurlijk ook deel 2! Tot zo!

Elliot heeft 1 chaossteen en een berg met goden in z’n huis. Op school is het nog steeds DRAMA en met z’n moeder gaat het nog steeds heeeeelemaal k… uuhm… niet goed. En dan komt hij ook nog iets over zijn familie te weten wat aan hem knaagt. Ohja… hij moet ook de wereld redden van eeuwige verdoemenis.

Net als deel 1 is het weer één grote bende. De goden worden weer heerlijk neergezet en anders dan ik ze ken. Dat vind ik fijn. Maar het is dus niet alleen maar lachen gieren brullen beste mensen. Absoluut niet zelfs! Er zitten heus wel lagen in! Dus als je zegt “NIETES!” dan zeg ik “WELLES!”.

Want het laatste kwart is anders. Serieuzer. Emotioneler. Het maakt me zacht. Het laat m’n lip op de een of andere manier een beetje trillen. Elliot zijn gevoelens zijn helemaal Kris kras door mekaar geflipt. Van hier naar daar en weer ergens anders heen. Ik snap precies wat hij voelt. Nou ja... precies is wel erg overdreven. Het is niet zo dat ik een queeste heb te vervullen doordat ik belangrijke stenen samen moet brengen om de wereld te redden. Maar wat niet is kan altijd nog komen zeg ik altijd maar. Eigenlijk zeg ik dat alleen nu.

Het is te gek om te lezen dat er ook een andere kant is. Die verdieping geeft in de relaties en gevoelens van Elliot. Wie moet hij vertrouwen? En kan hij het weerstaan om wat hij wil ondergeschikt te maken aan het hogere doel? Zo is zijn pijn grootser dan zijn vriendschap. “Ellie! Luister nou naar de vrienden die je hebt! Probeer verder te kijken dan je pijn!” schreeuw ik naar de levenloze bladzijdes. De climax. Ik zit er helemaal in. Het is alsof ik middenin de chaos sta. Het suist allemaal om me heen.

Maar nu zit ik met lege handen. Ik wil weten hoe dit verder gaat. Maar aangezien ik geen onsterfelijke goddelijkheid ben kan ik niet wachten tot er misschien eventueel toevalligerwijs wellicht een vertaling uitkomt. Ik zal het origineel erbij moeten gaan pakken. Ik ga een hoop Engels lezen dit jaar.