De cover staart me al een tijdje aan en staat me ook nog eens aan. Het heeft lang op m’n te lezen lijst gestaan maar het kwam er toch steeds weer niet van. En toen waren daar mijn liefste Lemnies. Luf it. Ik kan al een beetje raden waar dit over zal gaan door alleen al naar de cover te kijken. Jij waarschijnlijk ook. Over een Kabouter die te grote kleren had. Nee joh! Gek! Maar het laat me aan een bepaalde periode denken van mijn leven. Jou waarschijnlijk niet. En anders wel. Volgens mij ga ik het er zo heel even over hebben. Misschien ook niet hoor. We gaan het meemaken. Om zeker te weten of mijn verwachtingen door de cover kloppen moet ik toch echt gaan lezen. Dus dat ga ik nu doen. Tot zo.

Felix woont met z’n mam in een busje. Om het net iets gezelliger te maken woont zijn gerbil er ook. Die is van Felix. Ook zo zielig om die op straat te laten staan. Want daar zouden ze zijn als ze niet dit busje hadden. Voor even maar hoor. Alleen de zomer. Maar dan is de zomer voorbij en wonen ze er nog steeds. Niemand mag weten dat Felix in een busje woont. Ook zijn nieuwe vrienden niet. Hoe komt dit ooit nog goed…

Inmiddels weet de gemiddelde lezer van mijn soort van recensies wel dat mijn liefde voor @lisathompsonwrites groot is. Maar ja… op een gegeven moment heb je wel alles gelezen en waar moet je dan nog heen? Nu blijkt het zo te zijn dat @susinnielsen getipt wordt voor die mensen die meer willen zoals Lisa. En dat Adres Onbekend een goeie instap is voor Susin’s boeken. En dat geloof ik meteen. Het leest lekker en de spanning zit er meteen in. En dan vertelt Felix zijn verhaal aan me. En dat is niet niks kan ik je zeggen. Een moeder die honderdduizend copingstrategieën tegelijk aan het werk heeft is niet echt een basis waar je vrolijk van wordt. Het is realistisch. Ik kan me er iets bij voorstellen. Ook bij die copingstrategieën van Astrid, de moeder van Felix. Gewoon als struisvogel spelen en dan komt alles goed. Not.

Op een haar na leefde ik zelf ook op straat. Dus ik kan me het eigenlijk niet echt voorstellen hoe het is om geen huis te hebben… Maar wel hoe het is om je huis uitgezet te worden en bijna op straat te staan. Niet weten wat je moet doen en hoe je je leven moet gaan inrichten. Gelukkig had ik mijn beste maat. Ik mocht bij hem en zijn pa komen wonen. Tot op de dag van vandaag ben ik hen daar dankbaar voor. En morgen ook nog. En altijd. Het gaf mij de mogelijkheid om als jongen van 22 opnieuw te kunnen beginnen. En dat gun ik Felix ook. Alleen is hij dus afhankelijk van en loyaal aan zijn mam.

Het leest heerlijk. Het is vlot en ik krijg genoeg lucht tussen al het drama door. Maar is het een vervanging voor Lisa? Natuurlijk niet! Dat kan helemaal niet! En daarbij mist dit verhaal de mysterie wat ik bij Lisa vind. En dan begint het einde te naderen. Ik zit te denken over hoe ik vind dat het moet aflopen. Want de ene uitkomst doet misschien afbreuk aan het verhaal en de andere is wel heel erg zielig. Het ene is de makkelijke weg en de andere de realistische, vind ik dan hè. Het is precies wat het moet zijn. De grote tranen bleven uit maar het brokje in m’n keel was zeker geen kots.